Dingen die mijn hersenen heel erg moeilijk vinden...

Deze keer een blog geschreven door én voor een meisje dat me dierbaar is. Gewoon omdat het ook mijn kind had kunnen zijn. Een kind als ieder ander: bijzonder gewoon en gewoon bijzonder. Alle mensen zijn namelijk gelijk, gelijk in hun behoeften en emoties. We willen allemaal liefde, aandacht, erkenning, veiligheid en geborgenheid. Waarden die de fundering vormen van je bestaan. En tegelijkertijd is ieder mens verschillend, we zijn allemaal uniek. We zijn wie we zijn en dat mag ook. Wat zeg ik: dat moet zelfs! We're one but we're not the same. 

De schooltijd van dit moedige, negen jarig meisje is nu al naar de klote. Ik zou me wat genuanceerder uit kunnen drukken, maar dat zou de waarheid geweld aan doen. Iets wat een klein decennium vol plezier zou moeten zijn, is volledig verwoest. Een tijd die je nooit meer over kunt doen om zeep geholpen. Dit meisje is namelijk pas halverwege haar basisschoolcarrière en bovendien al een keer van school veranderd hopend op betere tijden. Helaas, naar nu blijkt misschien wel tevergeefs... Omdat ik vind dat ieder kind recht heeft op een onbevangen en onbezorgde jeugd heb ik besloten haar verhaal te publiceren (haar verhaal is met toestemming van haar ouders letterlijk overgenomen).

Jullie zullen vast wel eens vinden dat ik raar doe of anders reageer dan andere kinderen. Vandaag probeer ik jullie uit te leggen wat er met mij aan de hand is.

Bij mij in mijn hersenen is er een heel klein stukje dat anders werkt dan bij jullie. Dit was al zo bij mijn geboorte daar kan ik niets aan doen.

Dat anders werken van mijn hersenen noem je autisme.

Ik heb ADHD en PDD NOS dat zijn twee verschillende vormen van Autisme.

Heel kort gezegd is het zo dat alles wat ik zie en hoor ( en soms ook ruik) in kleine puzzelstukjes in mijn hersenen binnenkomen.

Ik vind het heel moeilijk om alle puzzelstukjes in mijn hersenen aan elkaar te puzzelen.

Daardoor kan ik het soms niet meer volgen en op een rijtje zetten.

En dan word ik boos omdat ik er niks meer van snap,

Dat betekend dat als er teveel ter gelijkertijd gebeurt om mij heen dat mijn hersenen niet meer weten wat te doen en raken ze in de war.

Daar kan ik niets aan doen ,dat doen mijn hersenen.

Door dat ik door mijn autisme bijna altijd alles letterlijk neem begrijp ik vaak  grapjes en gezegdes  ook niet altijd zo goed. Bij gezegdes zoals bijvoorbeeld; mijn neus vriest eraf” weten de meeste van jullie wel dat er dan bedoelt word dat het erg koud is.

Mijn hersenen nemen dit letterlijk en denken op dat moment dan ook eventjes dat die neus er ook echt af gaat vallen en helaas snappen mijn hersenen dan niet dat die neus gewoon blijft zitten. Dit klinkt misschien wel heel grappig maar dat is voor mij heel lastig en dit kan er soms voor zorgen dat als jullie lachen ik juist heel boos of verdrietig  kan worden.

  

Wanneer mijn hersenen bijvoorbeeld ook in de war raken is als  het heel druk is om mij heen zoals bijvoorbeeld op het schoolplein met de pauzes of tijdens de gym. Dan gebeuren er zo onwijs veel dingen ter gelijkertijd om mij heen,dingen die jullie hersenen makkelijk kunnen verwerken maar die mijn hersenen heel erg moeilijk vinden om dat er dan eigenlijk teveel gebeurt.

Ook dat is heel lastig voor mij.

Omdat mijn hersenen deze dingen allemaal niet ter gelijkertijd kunnen verwerken raak ik in de war en kan het dus zijn dat  ik boos of verdrietig word zonder dat ik dat echt wil.

Het beste kun je eigenlijk zeggen dat mijn hersenen allemaal fotootjes maken terwijl jullie hersenen een film maken.En een film kijk je nu eenmaal veel sneller dan een hele stapel foto’s.

Nu ik dit allemaal gezegd heb wil ik jullie vragen om mij een beetje te helpen.

Als jullie zien dat het mij allemaal teveel word laat mij dan eventjes met rust zodat mijn hersenen de tijd krijgen om het allemaal te verwerken.

Door mijn autisme kan ik met tikkertje en pakkertje wel meedoen alleen weten mijn hersenen niet wanneer ik moet stoppen en kan het soms zijn dat ik door wil gaan terwijl jullie al lang willen stoppen. Daag mij dan ook alsjeblieft niet uit voor dat soort spelletjes.

Luister alsjeblieft goed naar mij. Het is al heel moeilijk om duidelijk te zeggen wat ik bedoel.

Als ik zeg “stop hou op” wil ik dat je ook stopt want anders kan het zijn dat ik heel boos word Ook dit komt omdat ik dan niet snel genoeg alle puzzelstukjes aan elkaar kan puzzelen.

Het getuigt van ongelooflijk veel lef om voor de klas te gaan staan en dit verhaal met hen te delen. Jouw verhaal te vertellen aan een groep waarbinnen jij de pispaal bent, je belagers recht in de ogen durven kijken en je rug recht te houden, daar is moed voor nodig, heel veel moed. Dus lieverd, wat ben jij dapper. Je verdient een staande ovatie en ik maak bij deze een hele diepe buiging voor je! 

Maar bovenal hoop ik oprecht dat je niet alleen mij tranen en kippenvel hebt bezorgd met je verhaal, maar dat je je belagers hebt geraakt in hun hart. Opdat zij stoppen met treiteren en pesten. Want niemand, maar dan ook écht niemand heeft het recht om jou jeugd (of die van ieder ander) te verzieken.