Vakantieherinneringen (2008)

Met de naderende wintersport in het vizier, waarin we weer fijn met onze koters op de achterbank minstens een uur of twaalf opgesloten zitten in onze bolide, heb ik m'n eigen geheugen weer even opgefrist met deze 'gouden oude' die ik tegenkwam.   

Kou, wind en regen. Speculaas, pepernoten, boerenkool met worst bij de Albert Heijn. Net terug en het lijkt hier wel hartje winter. Nu kan ik jullie natuurlijk vertellen over de geweldig schone Toscaanse heuvels die geel kleuren bij het opkomen van de zon en die bijna in brand lijken te staan bij zonsondergang. Over zitten met een glaasje wijn en luisteren naar de stilte. Geen zorgen, enkel genieten. Maar dat is niet wat je bijblijft. Wat wel?

Tim die een hele voetbal laat verdwijnen in een pizza-oven? De hilarische tweedaagse hondenshow die op ons landgoed werd gehouden?Tranen met tuiten hebben we gelachen, wat een happening.

Of  is het een vol pak Bambix waarvan de inhoud als een sneeuwstorm door de auto raast.* Tim en Tess die vanwege de berg Bambix-sneeuw in hun haren zitten te schateren op de achterbank. Dat de pap werkelijk tot in de bilnaad zat hebben ze inmiddels ook op de hotelkamer wel ontdekt. Onvoorstelbaar hoeveel pap er in één pak zit. En volgens mij voldoet Bambix prima als behangplak zodra het vochtig wordt... Gelukkig was er van de hele pap-affaire niets te ruiken in de auto. Dit was dan weer te wijden aan allerlei zalfjes, deo’s en lotionnetjes waarmee Tim zichzelf zat in te smeren nadat hij de toilettas had ontdekt. Ook de toiletrollen bleken leuk speelgoed voor onderweg. Best lastig afpakken, wat rest was een groot confetti festijn. Maar goed, de kinders verveelden zich in ieder geval niet; Hoezo dvdtje mee?

Nog geen dvd speler dus maar wel navigatie. Wars van werkelijk alles dat met moderne electronica te maken heeft, bleek Rein zo blij als een kind met zijn – let wel: GEWONNEN – TomTom. Lyrisch, zo niet euforisch was ie over het gemak van het kleinood. TomTom werd gekoesterd en bijna heilig verklaard. Ware het niet dat TomTom na drie dagen van noeste arbeid en uitmuntende prestaties het leven liet. En dat juist op het moment dat we in het donker (in Toscane is donker ook echt dónker) ons zeer landelijk gelegen stulpje probeerden terug te vinden. Onverlichte en onverharde wegen, wegwerkzaamheden, opbrekingen, afsluitingen, omleidingen en tot overmaat van ramp alleen een zonnebril op sterkte op Rein z’n  neus. We zouden toch voor donker thuis zijn… De opluchting is groot als we heelhuids thuis aankomen. Twee halfslapende kinderen op de arm, boodschappentassen sjouwend slenteren we toch enigszins vermoeid en geïrriteerd naar ons appartement. Gauw naar binnen, het is laat en koud. Jammer joh. De sleutel breekt spontaan af in het slot. Tja dan helpt alleen Humor nog. Dan moet ik er nog bij vertellen dat de (mid-) dag begon met regen. Niks mis mee, dan doen we het rustig aan vandaag en gaan ’s middags een beetje slenteren door Pisa. Daar aangekomen had ik erg veel last van mijn ogen. Rood, jeuk, tranen, geïrriteerd. Bij gebrek aan spullen ging op zoek naar een opticien om vloeistof en een bewaardoosje voor m’n lenzen te scoren. Het zoeken lukte, het vinden minder maar de aanhouder wint. Een alleraardigste Italiaanse brillenboer zag in één oogopslag mijn probleem en verzocht me m’n lenzen uit te doen. Tien seconden later liggen meneer de opticien, Rein en moi op onze buiken in de winkel op de grond op zoek naar een contactlens. Meubels opzij en zoeken maar…ik had me rollebollen met een Italiaan toch anders voorgesteld. Wat een off-day!

Maar eind goed al goed. De lens werd gevonden en schoongemaakt en de huisbaas peuterde de sleutel uit het slot en liet ons binnen. Kijk dat zijn dingen die je nooit meer vergeet; Dat zijn herinneringen!

* Je zou zeggen al doende leert men. Maar 3 jaar later herhaalt hetzelfde voorval zich. Zelfde spelers, zelfde auto, andere route ander ingrediënt: Fanta.