Tijdelijke omstandigheden?

Vandaag draag ik een little black dress. En ik wijzigde mijn profielfoto op facebook in een beeld van de Nederlandse vlag die halfstok hangt. Een eerste reactie die hierop volgde was: 'You did it... Vind 't soms zo... 't lijkt zo zij moet ook zo nodig er wat van vinden". Een beetje à la Youp van 't Hek die in het NRC fel van leer trekt tegen BN'ers die er zo nodig ook allemaal iets van vinden.

Misplaatst sentiment? IJdele aandachttrekkerij? Ik heb het mezelf inderdaad afgevraagd toen ik vanmorgen overwoog op deze wijze deel te nemen aan deze dag van nationale rouw. Maar integendeel. Mijn gevoelens zijn louter oprecht en ik vind er inderdaad van alles van! Gesterkt door de officiële benoeming van deze dag tot Dag van nationale rouw, besloot ik deze blog vandaag te publiceren.

Over een paar jaar loop ik een halve eeuw mee op deze aardkloot. En zo'n halve eeuw geeft een rugzak vol bagage. Grootouders met een oorlogsverleden en kamptrauma's waarvoor generaties nodig zijn om de sporen daarvan uit te wissen. Als kind letterlijk kind aan huis zijn in een psychiatrische inrichting omdat dat nou eenmaal de plek was waar m'n oma vaak tijdenlang verbleef. Als kind regelmatig getuige zijn van drankmisbruik en geweld, de keerzijde van een kroeg in de familie. 

Maar nooit en te nimmer had ik het gevoel dat de mens niet deugde. Altijd wisten mijn geliefde naasten mij het gevoel te geven dat het leven een feest was. Het waren slechts de tijdelijke omstandigheden die maakten dat het 'nu 'even niet zo leuk was.

Gepest worden om je eczeem, als puber weggerukt worden uit je vriendenkring (tegenwoordig heet dat BFF's)  door een verhuizing, slachtoffer zijn van seksueel misbruik, overmatig drugsgebruik in m'n nabije omgeving, de geboorte van m'n dochter bijna niet overleefd (en zij ook niet), het kwam allemaal voorbij in mijn leven. Evenals een veel te jong gestorven oma die me zo lief was, het verlies van de veel te jonge moeder van een dierbare vriendin toen we zelf nog kinderen waren, de zelfmoord van een oom die ik in m'n jeugd als grote broer beschouwde en mijn eigen moeder die vorige zomer veel te vroeg uit ons leven werd weggerukt door kanker. Maar nog steeds waren het de omstandigheden die van het leven even geen feestje maakten. Het leven zelf bleef desondanks de moeite waard geleefd te worden. Carpe diem, count your blessings... Er bleef nog genoeg moois over om voor te leven.

Het bovenstaande is niet alleen mijn verhaal, maar ook het verhaal van heel veel mensen om mij heen. Vrienden, vriendinnen, familieleden, collega's en bekenden van wie ik weet dat ook zij hun kruis dragen in dit leven. Ik ben niet uniek hierin. Velen maakten meer ellende mee dan een mens lief is en velen verloren geliefden veel te vroeg of op nare wijze. Allen vonden zaken op hun pad welke ze liever niet tegen waren gekomen. 

En toch zag ik altijd weer veerkracht waardoor zij hun leven weer op wisten te pakken. Beschadigd, maar met - soms voorzichtig - vertrouwen. Dezelfde veerkracht waar ik zelf ook lange tijd over beschikte. Ik geloof namelijk niet in sterk zijn, niet in survival of the fittest. Het is veerkracht die maakt dat je weer overeind krabbelt. Flexibel zijn en je aan kunnen passen aan de omstandigheden, dat maakt dat je verder kunt. Niet welke last je draagt, maar hoe je hem draagt.

Maar sinds vorige week weet ik het niet meer zo zeker. Kun je als nabestaande de kracht op brengen door te leven, in de wetenschap dat een stel idioten, niet gehinderd door enige kennis van zaken jouw geliefde juichend uit de lucht schiet. Idioten die vervolgens het recht menen te hebben om met de lichamen mogen om te gaan gelijk beesten met hun prooi.

Ik citeer Frans Timmermans, minister van buitenlandse zaken: "Tot de dag van mijn dood zal ik niet begrijpen dat het zo lang duurde voordat reddingswerkers in Oekraïne hun moeilijke werk mochten doen, en dat menselijke resten gebruikt zijn als politiek spelletje.(...) "Het moet ondraaglijk zijn om je man of vrouw te verliezen, en dan bang te moeten zijn dat een schurk zijn of haar trouwring van zijn lichaam steelt. De beelden van kinderspeelgoed waarmee wordt gegooid, koffers die worden geopend, en paspoorten die worden getoond." (...).

Hoewel ik mensen aan boord indirect 'kende' ben ik geen direct nabestaande van de getroffenen. Maar het voelt deze week wel alsof de rek eruit is. Hoezo tijdelijke omstandigheden? Begrijp me niet verkeerd, ik heb zeker niet de intentie dit leven voortijdig te verlaten. Redenen genoeg om door te leven. Maar voor het eerst heb ik me van de week oprecht afgevraagd of het leven inderdaad wel de moeite waard is? Me afgevraagd waarom ik kinderen op de wereld heb gezet? En of het niet naïef is te denken dat onze kinderen het in de toekomst beter zullen doen dan wij? Tot nog toe wijst de geschiedenis helaas anders uit.