Omdat ie gemist werd toch nog maar even een wintersportblogje. Eigenlijk valt er niet zoveel bijzonders te melden anders dan dat we een heerlijke week gehad hebben. Dat de week wordt afgesloten met een influenza golfje bij thuiskomst is jammer, maar niet meer dan dat.
Ogenschijnlijk leek de start van de week ook weinig goeds te voorspellen. Ietwat vermoeid en gehaast vertrokken we vrijdagochtend, in de wetenschap ergens in de middag op onze vaste stek in Stuttgart aan te komen. Gezellig rondje shoppen, beetje chillen, heerlijk diner en dan de volgende morgen na een riant ontbijt weer op pad; genietend van het uitzicht op de Bodensee en hoge besneeuwde Tiroler bergtoppen. Tot en met het ontbijt loopt het verhaal nog geheel volgens plan. Totdat we wegrijden van het parkeerterrein. Een raar geluid doet onmiddellijk onze wenkbrauwen fronsen; Dit klinkt niet goed... Een blik van mijn technisch goed onderlegde eega legt het euvel meteen bloot. Een gebroken veer links achter. Doorrijden is geen optie, zeg maar gerust onmogelijk. En dan begint het circus op volle toeren te draaien.
We bellen met de alarmcentrale. Uiterst vriendelijk wordt er toegezegd iemand langs te sturen om de situatie ter plaatse te beoordelen. Daarbij wordt om geduld gevraagd, het is druk op weg naar de sneeuw. Enkele cappuccino's later kan de diagnose door een ter zake kundige gesteld worden: een gebroken veer links achter. Aha bevestiging, dat is altijd fijn om te horen! Doorrijden is geen optie, wat heet: onmogelijk! Een sleepdienst zal ter plaatse moeten komen om onze bolide naar een garage te vervoeren. Tot zover niks nieuws onder de zon, dit hele scenario hadden wij al voorgesteld aan de alarmcentrale. Maar onder het motto, eerst zien dan geloven, was er nu dan inderdaad ook voor hen de bevestiging dat onze diagnose de juiste was.
Nog maar wat cappuccino's naar binnen werken dan. Bovendien konden we aan het werk. De auto moest worden ontdaan van onze bagage. Iedereen die weleens met een gezin met de auto op wintersport is geweest, weet dat de gemiddelde vluchteling minder met zich meesleept. Aldus geschiedde, de vierpersoons-huisraad werd verplaatst van stationwagon naar hotellobby. Onder argwanende blikken van het hotelpersoneel en gasten. Want gemakshalve reizen we natuurlijk niet met Samsonite Oysters, maar met die heerlijke prop-ze-maar-vol Turkentassen (dit is een bestaand woord) - zwart-wit gestreept jawel. 't Kan ook zijn dat het de hoeveelheid mobiele elektronica was, die de wenkbrauwen deed fronsen. iPads, DS'en, TomTom en de nodige mobiele telefoons, wellicht een beetje too much voor een gezin op de vlucht. Overigens zorgden die mobiele apparaten er wel voor dat m'n kroost een flink aantal uren in goede harmonie naast elkaar wist te leven.
Zoals gezegd, het is druk op weg naar de sneeuw en geduld is een schone zaak. Dus was het nu wachten geblazen op de sleepwagen; En belangrijker nog: vervangend vervoer. Maar alles op z'n tijd. Het volgende tandwieltje in het proces kan pas gaan draaien als de vorige zijn rondje heeft gemaakt. Niet eerder dan dat onze eigen bolide was afgevoerd was er gelegenheid tot het regelen van vervangend vervoer. Voor de zekerheid nog maar eens benadrukt dat we een gezin waren onderweg naar de wintersportgebieden. Je weet maar nooit en de verzamelde huisraad overhevelen in een Ford Ka leek me een uitdaging te ver. Wederom werd benadrukt dat het erg druk was op naar de pistes en dat we vooral geduld moesten hebben.
Lunchtijd lag inmiddels ver achter ons en de vraag rees of het nog wel verstandig was de reis later op de dag te hervatten. Ook was ons inmiddels vriendelijk verzocht de hotellobby te ontruimen vanwege een aanstaande receptie. Het besluit was snel genomen. Zonder zicht op een auto binnen afzienbare tijd, zouden we de nacht in moeten rijden. Met de barre aankomst van het vorig jaar nog in ons geheugen besloten we nog een nacht in het hotel te blijven. Niet lang daarna volgde de boodschap dat wij een vervangende auto op konden halen. De volgende morgen wachtte ons een vlekkeloze, rustige rit naar Tirol.
Wat restte was de uitdaging om onze eigen auto weer terug te krijgen op een geschikt tijdstip.
En zo werd de heer Bok - der Ronald Bok - onze held van de week. Herr Bok is de eigenaar van het Duitse Autohaus Bok te Stuttgart. Het oord waar onze wagen naar werd afgevoerd ter reparatie. Communiceren met de medewerkers van de alarmcentrale was geen sinecure, dat hadden we allang door. Maar Herr Bok daar kon je mee praten. De hele week werd er in cirkels gebeld. Altijd fijn zo'n tringende en trillende mobiel in de binnenzak van je ski-jack. Gebeurt namelijk altijd als je in de rij staat voor een lift of juist in die lift omhoog zit. Of nog erger als je full swung de piste af suist. De optie boodschappen achterlaten op de voicemail hadden onze vrienden van de alarmcentrale nog niet ontdekt. Na veel heen en weer gebel met de herhaaldelijke toelichting dat we slecht bereikbaar waren, hen de tip ons te sms-en gegeven. Dat werkte. Nou ja, ten dele. Meestal was de berichtgeving achterhaald of strookte het niet met eerdere berichten. Bovendien was er inmiddels een rechtstreekse communicatielijn ontstaan met bovengenoemde Herr Bok.
Wij hadden uiteraard al een plan de campagne paraat, rekening houdend met gesloten autowerkplaatsen op zaterdag en een huurauto die bij voorkeur voor 16:00 uur moest worden ingeleverd. Zo moeilijk was het allemaal niet als alle partijen maar juist geïnformeerd zouden zijn. Auto ophalen bij Herr Bok, bagage overhevelen en vervolgens met twee auto's naar het verhuurbedrijf om de huurauto in te leveren. Daarvandaan gerade aus naar Nederland.Tot op de dag van vandaag krabben wij ons nog achter de oren wat nou precies de rol van de alarmcentrale was. Op de valreep verzochten zij ons een dag van te voren om maar zelf met Autohaus Bok in contact te treden om te zorgen hoe, waar en wanneer wij onze auto terug konden krijgen. En laten we dat nou allang gedaan hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten