Birthday (B)Engel

15:54 u. - 8 jaar geleden, kwam je op de wereld vergezeld door de mededeling “Zo, deze dame heeft een engeltje op haar schouder en haar moeder ook.”  Of je zelf nou zo’n engeltje bent, is nog maar de vraag natuurlijk. Bengeltje dekt waarschijnlijk meer de lading. Vanaf dag één was je een en al levenslust – een kind voor wie de dag niet lang genoeg kon duren -  en die neemt alleen maar toe. Je verslindt het leven, geniet met volle teugen van alles wat er op je pad komt.  

8 is natuurlijk een leeftijd van niks. Het is geen 10, geen 18 en ook geen 21 of 50. Statistisch gezien heb je er amper 10% van je leven op zitten. Maar wat heb je al een hoop beleefd in je prille leven. Je leerde lopen, fietsen, zwemmen, steppen, skaten, schaatsen, skiën, paardrijden, turnen, dansen, lezen, schrijven, tekenen en heel veel andere creatieve uitspattingen. Doktersbezoekjes, kleine ingrepen, logeerpartijen, schoolreisjes, verjaardagspartijtjes, optredens, spreekbeurten…. Wat gaat de tijd toch snel. 

Aan vriendinnen geen gebrek en ook de jongens reken je tot je speelkameraadjes. Ik weet heus wel dat je niet verliefd bent op Job met z’n grote blauwe ogen en blonde krullen (je moeder stiekem wel een beetje) of op Loek of Jens. En dat Freek stom is omdat hij altijd in z’n neus peutert net als Rien en dat Morritz een schreeuwlelijk is en Julian altijd gaat janken (dit zijn jouw woorden hè). 

Maar het duurt natuurlijk nog maar een paar jaar voordat die stomme jongens ineens wel jouw interesse hebben. Ik kan er nu al van wakker liggen. Dan doemt een verleden op vol feestjes, jongens, liefdesbrieven, gebroken harten, sigaretten, drank- en drugsgebruik. En wat was dat een leuke tijd, nou ja meestal dan. Maar wat zou ik je graag beschermen tegen de grote boze buitenwereld; Je behoeden voor de fouten die ik heb gemaakt. Je de pijn van een gebroken hart besparen. Maar dat gaat me met de beste wil van de wereld niet lukken, hoe graag ik dat ook wil. Weet je waarom niet? Omdat ik van je hou! En dat betekent dat ik je alle ruimte geef om de wereld verder te ontdekken. Je zelf je eigen keuzes laat maken, je eigen feestjes laat vieren en je eigen fouten laten maken.  

Net zo als ik dat altijd heb gemogen. Ruimte om te ontdekken, om te vallen en daarna weer op te staan. Onderuitgaan in het volle vertrouwen dat het vangnet dat liefde heet je op zal vangen. Met een moeder die vallen- en stotengel smeert op die buil op je voorhoofd, die net iets te hard je haren uitkamt, maar ook een om tegenaan te kruipen als je verdrietig bent. Zo een die je als boksbal mag gebruiken, tegen wie je alles mag zeggen ook als je onredelijk bent. Maar ook eentje die jou ongezouten de les leest als het nodig is; Die jou vertelt dat je nu toch écht onredelijk bent of te ver gaat. Die moeder is mijn verjaardagswens voor jou. Omdat ik die zelf ook had. 

En al ben je pas 8, ik weet al lang dat jij prima in staat zult zijn jouw eigen pad te vinden. Ik hoef alleen maar te kijken hoe onbevangen en onbevooroordeeld je nu door het leven danst. Als ik een oude schoolvriendin vertel dat je zo onverstoorbaar, standvastig bent, dat je niet mee laat slepen in meidengedoe en loyaliteitskwesties dan glim ik van trots als zij zegt: “Dat heeft ze van jou, zo was jij ook.” Maar jij bent niet mij natuurlijk, jij bent gewoon jij. Je eigenwijze zelf.  

En ik? Ik kan alleen maar hopen dat ik nog tot in lengte van jaren met veel plezier mag toekijken hoe jij uitgroeit tot de grote mensenversie van jezelf. En voor wat betreft het beschermen tegen de grote boze buitenwereld: daar hebben we dan onze beschermengeltjes voor. En wij weten wel wie dat zijn!    

Happy Birthday Princess xx

Inspiratie

Lieve Eugène,

Ruim een week geleden vroeg jij je mij tijdens het eerste avondmaal van onze gezamenlijke wintersport of de week die in het verschiet lag voldoende inspiratie zou bieden voor het vullen van een blogje. De vraag is natuurlijk: Wat maakt iets blogwaardig? Wat maakt het interessant genoeg en voor wie?  Moet het leuk zijn, gezellig, grappig of spannend? Tenslotte is het maar een gewoon ordinair weekje wintersport. Wellicht niet voor iedereen binnen handbereik maar wel zo populair dat je kunt spreken van massahysterie. De uitstroom van auto’s op de eerste dag van de voorjaarsvakantie heeft nog het meest weg van een massaal veetransport – een klein miljoen landgenoten zoekt nog altijd de besneeuwde hellingen op gedurende het wintersportseizoen.

Het lijkt me weinig boeiend om het te hebben over het verloop van zo’n reis met vermoeide kinderen op de achterbank die stijf van de spanning elkaar het licht in de ogen niet gunnen. Of over het aanpassings-vermogen van de bestuurder van mijn auto – mijn man, jouw vriend - die 5 minuten na vertrek al de eerste GVD de auto in slingert en bij wie ter hoogte van knooppunt Ypenburg het stoom al uit z’n oren komt. Dan is Darmstadt nog ver weg. Bovendien moet je nog maar hopen dat de reis de volgende dag beter verloopt, het tegendeel blijkt waar. Blijkbaar moest de gemiddelde snelheid nog verder omlaag. Om maar eens een oud docent van mij te citeren: alleen kalmte kan ons redden! Achtentwintig uur na vertrek arriveren we ietwat vermoeid, bleek rond de neus, snakkend naar warmte, eten en drinken op plaats van bestemming.  En dan wacht daar de warme, blije ontvangst van vrienden en een opa. Kijk daar wordt een mens blij van.

Het hotel blijkt een juweeltje en doet zijn naam – Romantik - eer aan. Een open haard, knusse hoekjes, een heuse wellness en kamers van formaat suite. Enig minpuntje wellicht de (te) korte bedden voor sommigen. Helaas is niet iedereen gezegend met zo’n compact en gedrongen lijf als het mijne. Het eten: iedere dag  keuze uit vlees, vis of vegetarisch;  drie, vier, vijf of meer gangen. Oké, misschien was het soms ietwat typisch van aard, maar over smaak mag getwist worden. Maar alles bij elkaar, geluk in een notendop.

Meer tot de verbeelding sprekend was de ons toegewezen ober: de slechte broer van Mr. Bean. Een gevalletje wel de lasten, niet de lusten van deze onhandige clown, vermoedelijk een gastarbeider uit de krochten van het Oostblok. Ik speel nog steeds met de gedachte om een declaratie in te dienen wegens geleverde ondersteuning aan de man zijn functioneren. Werkelijk alles moesten we hem voorkauwen. Hoe moeilijk kan het zijn; Schiwasser? Nooit van gehoord, evenmin van appelsap met prik (gelukkig maar). Maar ik adviseer de man dringend een verplichte stage in een pisterestaurant. Eén grote, twee kleine – van wat? Om vervolgens één van elk te leveren. Maar dit bordje te weinig werd natuurlijk ruimschoots gecompenseerd door de extra spookkoffie’s op de bon alsmede extra flessen water of te kleine flessen water. Nu ik dit schrijf begin ik me oprecht af te vragen of de man ons niet gewoon strontvervelend vond en ons op subtiele wijze probeerde de les te lezen (een redelijk kansloze missie overigens, maar dit terzijde). Dan toch liever blonde Heidi, stuk vrolijker en aantrekkelijker – zelfs voor mij.

Vervolgens kunnen we het hebben over een zieke zoon die niet wil eten, de longen uit z’n lijf hoest en drie dagen op rij weigert deel te nemen aan het middagprogramma van z’n skiklas. In harmonieus overleg maken de ouders afspraken over wie zich over welk kind ontfermt.Wie neemt de gondel, wie de piste (zonder te verdwalen), wie de bus, wie wacht op ander kind. Daarbij vooral niet vergeten dat slechts één skipas toegang verschaft tot de locker – dus samen omlaag voor pasoverdracht.

Eenzelfde situatie doet zich voor met dochterlief die zich op de eerste ochtend vrij skiën geconfronteerd ziet met hellingen van een ander kaliber dan die in Snowworld. Valt het gejank en geblèr deze eerste dag nog aan haar eigen onkunde te wijten, de laatste middag is het menens als ze onderuit wordt geschoffeld door een onbezonnen, onbekwame, overmoedige snowboarder. De aanblik van bloed in de sneeuw doet het ergste vermoeden, maar de schade beperkt zich – voor haar – gelukkig tot  slechts een gescheurde onderlip. Moeders komt er minder goed vanaf, maar dat mag de pret niet drukken. Beschermen van het kroost blijkt inderdaad een oerinstinct. (En ik blijk in diverse talen te kunnen schelden.)

Maar ook een puberdochter brengt de nodige buitenski-se activiteiten met zich mee. Herhaald cafébezoek op zoek naar een gestolen gewaande Mondriaan jas (is het dan toch een collectors item?) inclusief hotelkamersleutel. Dat het om een dronkenmansactie gaat valt overigens niet uit te sluiten. De laatste middag wordt gereserveerd om aangifte te doen. Immers met een proces verbaal op zak kun je tenminste het financiële leed beperken. Belangrijk bij het doen van aangifte is dat je in ieder geval plaats delict weet te verwoorden (naam van de kroeg, adres). Ter plaatse opzoeken op Google is ook een optie maar komt weinig betrouwbaar over en doet  de wenkbrauwen van herr Kommissar fronsen. Beter is het terug te keren naar plaats delict om de gevraagde info bijeen te sprokkelen. En alsof de Heilige Maria van de Wonderen in hoogst eigen persoon er de hand in heeft gehad, blijkt daar aangekomen, de verloren gewaande jas zich al die tijd te hebben opgehouden in de keuken van de kroeg. Ja, zo krijg je als vader toch ineens weer een hele andere beleving bij het woord keukenprinses.

En zo kan ik nog lang doorgaan over het verloop van een doodgewoon weekje wintervertier. Al het bovenstaande is niet bijster inspirerend, lijkt me. Eerder ontmoedigend. Dus wat maakt het dan leuk? Dat zit ‘m toch in kleine dingen. Die tien minuten dat broer en zus zonder ruzie samen een spelletje spelen, doen een moederhart smelten. Evenals het zien skiën van dat kleine grut en ontdekken dat je ze nog maar ternauwernood bij kunt houden. Maar ook het plezier en de liefde waarmee jouw dochter zich ontfermt over die van ons. En de lol om onzinnige grappen over aandoeningen als dispistulie, disgondelie, mutsen, dozen, zakken en wat dies meer zij. Dochters die sans gêne op tafel gooien dat jouw muffintop een naam heeft: Henk. En dat je op top dagen zomaar vier liter bier naar binnen werkt (want groot lijf heeft veel vocht nodig). Of mijn kinderen die verraden dat ik een nogal opgefokte autorijder ben en dat papa nooit de weg weet. 

Met z’n zevenen in een vierpersoonsgondel stappen met een hoofdschuddende, meewarige blik van de liftbediende als beloning; Je hoorde ‘m denken: stomme Nederlanders. (De Telegraaf kopt deze week niet voor niets: Oostenrijk is onfatsoenlijkewintersporters beu.) Een gondel verlaten terwijl je moet blijven zitten…, precies daarom laat ik het OV bij voorkeur links liggen. Bij herhaling verrast worden omdat pistes weerbarstig blijken - 12A of was het nou toch 12B? Hoezo “we vermijden de zwarte 13 wel hoor pap” (niet dus). Sneeuw die alleen aan de kant van de pistepijltjes valt, want waarom staat die pijl er anders?

Dus om bij deze meteen maar een langslepende prangende kwestie uit de weg te helpen, het gaat eigenlijk helemaal nergens over tijdens de wintersport. Daarin zit ‘m juist het plezier. Maar bovenal zit het plezier in goed gezelschap!

Of de week voldoende inspiratie heeft opgeleverd laat ik graag aan jouw oordeel over. 

   

Vakantieherinneringen (2008)

Met de naderende wintersport in het vizier, waarin we weer fijn met onze koters op de achterbank minstens een uur of twaalf opgesloten zitten in onze bolide, heb ik m'n eigen geheugen weer even opgefrist met deze 'gouden oude' die ik tegenkwam.   

Kou, wind en regen. Speculaas, pepernoten, boerenkool met worst bij de Albert Heijn. Net terug en het lijkt hier wel hartje winter. Nu kan ik jullie natuurlijk vertellen over de geweldig schone Toscaanse heuvels die geel kleuren bij het opkomen van de zon en die bijna in brand lijken te staan bij zonsondergang. Over zitten met een glaasje wijn en luisteren naar de stilte. Geen zorgen, enkel genieten. Maar dat is niet wat je bijblijft. Wat wel?

Tim die een hele voetbal laat verdwijnen in een pizza-oven? De hilarische tweedaagse hondenshow die op ons landgoed werd gehouden?Tranen met tuiten hebben we gelachen, wat een happening.

Of  is het een vol pak Bambix waarvan de inhoud als een sneeuwstorm door de auto raast.* Tim en Tess die vanwege de berg Bambix-sneeuw in hun haren zitten te schateren op de achterbank. Dat de pap werkelijk tot in de bilnaad zat hebben ze inmiddels ook op de hotelkamer wel ontdekt. Onvoorstelbaar hoeveel pap er in één pak zit. En volgens mij voldoet Bambix prima als behangplak zodra het vochtig wordt... Gelukkig was er van de hele pap-affaire niets te ruiken in de auto. Dit was dan weer te wijden aan allerlei zalfjes, deo’s en lotionnetjes waarmee Tim zichzelf zat in te smeren nadat hij de toilettas had ontdekt. Ook de toiletrollen bleken leuk speelgoed voor onderweg. Best lastig afpakken, wat rest was een groot confetti festijn. Maar goed, de kinders verveelden zich in ieder geval niet; Hoezo dvdtje mee?

Nog geen dvd speler dus maar wel navigatie. Wars van werkelijk alles dat met moderne electronica te maken heeft, bleek Rein zo blij als een kind met zijn – let wel: GEWONNEN – TomTom. Lyrisch, zo niet euforisch was ie over het gemak van het kleinood. TomTom werd gekoesterd en bijna heilig verklaard. Ware het niet dat TomTom na drie dagen van noeste arbeid en uitmuntende prestaties het leven liet. En dat juist op het moment dat we in het donker (in Toscane is donker ook echt dónker) ons zeer landelijk gelegen stulpje probeerden terug te vinden. Onverlichte en onverharde wegen, wegwerkzaamheden, opbrekingen, afsluitingen, omleidingen en tot overmaat van ramp alleen een zonnebril op sterkte op Rein z’n  neus. We zouden toch voor donker thuis zijn… De opluchting is groot als we heelhuids thuis aankomen. Twee halfslapende kinderen op de arm, boodschappentassen sjouwend slenteren we toch enigszins vermoeid en geïrriteerd naar ons appartement. Gauw naar binnen, het is laat en koud. Jammer joh. De sleutel breekt spontaan af in het slot. Tja dan helpt alleen Humor nog. Dan moet ik er nog bij vertellen dat de (mid-) dag begon met regen. Niks mis mee, dan doen we het rustig aan vandaag en gaan ’s middags een beetje slenteren door Pisa. Daar aangekomen had ik erg veel last van mijn ogen. Rood, jeuk, tranen, geïrriteerd. Bij gebrek aan spullen ging op zoek naar een opticien om vloeistof en een bewaardoosje voor m’n lenzen te scoren. Het zoeken lukte, het vinden minder maar de aanhouder wint. Een alleraardigste Italiaanse brillenboer zag in één oogopslag mijn probleem en verzocht me m’n lenzen uit te doen. Tien seconden later liggen meneer de opticien, Rein en moi op onze buiken in de winkel op de grond op zoek naar een contactlens. Meubels opzij en zoeken maar…ik had me rollebollen met een Italiaan toch anders voorgesteld. Wat een off-day!

Maar eind goed al goed. De lens werd gevonden en schoongemaakt en de huisbaas peuterde de sleutel uit het slot en liet ons binnen. Kijk dat zijn dingen die je nooit meer vergeet; Dat zijn herinneringen!

* Je zou zeggen al doende leert men. Maar 3 jaar later herhaalt hetzelfde voorval zich. Zelfde spelers, zelfde auto, andere route ander ingrediënt: Fanta. 

Look at us

De soundbite op de grafsteen - o nee, je wordt tegenwoordig geacht grafmonument te zeggen - kwam ineens bij me binnen vanmorgen. Tot nog toe vertegenwoordigde het voor mij uitsluitend het met liefde gekozen lied dat tijdens de uitvaart van m'n moeder live gezongen werd. Persoonlijk gekozen door mijn vader, een ode aan hun relatie. Een halve eeuw lief en leed samengevat in dit liefdeslied.   

Maar vanmorgen drong ineens de reikwijdte van deze soundbite tot me door. Kabam, mokerslag: Look at us. Inderdaad 'kijk ons nou eens', alsof m'n moeder mij persoonlijk toesprak. 'Kijk nou eens naar jullie, kijk eens hoe het gaat.' Terwijl ik 1 1/2 jaar geleden dacht dat de wereld voorgoed veranderd was - wat letterlijk gezien natuurlijk waar was -  is er eigenlijk is er geen spat veranderd. Niet in de wereld om ons heen. Of misschien wel, maar dan zeker niet in positieve zin. Het heeft in ieder geval weinig van doen met Louis Armstrong's What A Wonderful World, eveneens een song van de uitvaart die symbool staat voor alles wat m'n moeder vertegenwoordigde. 

Zij zag overal het goede in, tenminste dat streefde ze na en behoorlijk succesvol. Nooit op zoek naar het grote geluk, het grote geluk vond je in jouw eigen kleine microkosmos om je heen. Tegenslagen genoeg, maar je liet je nooit uit het veld slaan. Je bezat inderdaad de gave om altijd die 'wonderful world' te zien. En ik vroeg me vanmorgen, staand aan jouw graf, ineens af of je vandaag de dag nog steeds die wonderful world zou zien. Het antwoord wist ik natuurlijk, JA natuurlijk, want jij was zelf het boegbeeld van die door jou beoogde mooie wereld. Maar ik dacht alleen maar Look at us...

Het is een zootje. Meer een 'ik worstel en kom boven' dan een wonderful world. Zonder twijfel weet ik dat ook jij je worstelingen hebt gekend in het leven. Sterker, je maakte ons er gewoon deelgenoot van. Maar ik bewonder oprecht je volhardendheid in het laissez faire. Jij was de personificatie van dat principe, zonder daarbij onverschillig te worden overigens. Ik maak een diepe buiging voor je. 

De wereld staat in brand, passagiersvliegtuigen worden uit de lucht geschoten, cartoonisten vermoord, journalisten onthoofd en Zwarte Piet heeft z'n bestaansrecht verloren. Jouw laissez faire overtuiging lijkt verder weg dan ooit.

Op micro niveau is het niet altijd beter. Als je het afslachten niet al te letterlijk neemt heeft m'n habitat ook vaak meer weg van een slagveld dan van one big happy family. Wat is opvoeden moeilijk, wat is samen oud worden moeilijk, evenals het combineren van werk, het huishouden, een gezin inclusief een sociaal leven, sport en andere hobbies. Vriendinnen om me heen scheiden, hebben allen hun eigen - maar o zo vergelijkbare - sores. Dierbaren worden ouder en kampen soms met een broze gezondheid, weer anderen maken keuzes die de mijne niet zijn. Met het wegvallen van vaste waarden is er in mijn omgeving een heuse ontzuiling gaande als ware het begin 20ste eeuw. 
In groter perspectief is er een wederopstanding van de kruistochten gaande. Maar dan in omgekeerde zin. Joden, Christenen en atheïsten voelen zich niet overal meer welkom als gevolg van (vermeende) Islamisering van de samenleving. Een samenleving waarin ook in West-Europa steeds vaker het leger in het straatbeeld oprukt om de veiligheid te waarborgen. Inderdaad: Look at us.

En hoewel ik me steeds vaker afvraag waarom ik in hemelsnaam kinderen op deze wereld heb gezet, doe ik heel hard m'n best om ze op te laten groeien met eenzelfde plezier dat ik zelf als kind had. Probeer ik inderdaad laissez-faire hoog in het vaandel te dragen. Opdat zij samen met hun generatiegenoten en allen die erna komen, wel zorgen voor die wonderful world. 

p.s. ...ik snap maar al te goed de soundbite die m'n vader op het monument erbij wil plaatsen als zijn tijd gekomen is. 

Uit de oude doos

Op zoek naar restanten foto's na m'n harde schijf crash van vorig jaar, kwam ik ook wat oude krabbels tegen. Jammer genoeg is ook het merendeel van mijn schrijfsels - de meesten uit m'n eerste jaren als moeder - verloren gegaan. Des te blijer ben ik met die paar blogs die er nog wel zijn.  

Een willekeurig weekje

De keukentafel bewerkt met kleurpotloden; Voegen tussen de plavuizen ook meegenomen. Plavuizen zelf een dagje later voorzien van een nieuwe kleur met behulp van viltstift. Nee, niet een paar krassen, maar 2 m².

Een overvolle wachtkamer in het ziekenhuis op stelten gezet. Dat wil zeggen: zus ondersteboven in de buggy laten hangen, die dat nog leuk vond ook! Een poster van de muur gescheurd in diezelfde wachtkamer en toen dat klaar was de bekerhouder van de waterkoeler leeg getrokken. Uiteraard om zelf water te tappen en aansluitend alle overbodige bekertjes te vernielen.

Oudste ontdekt hoe het veiligheidsslot op de medicijnkast werkt. Ik kan nog net op tijd de neusspray, Sinaspril en pleisters afpakken. In de Bruna alle kaartmolens hard rondgedraaid, in het kaartenrek aan de wand gaan liggen en de brievenbus van TNT Post ter plaatse gebruikt als harp. Een hoop lawaai maar gelukkig nog net geen hand vast blijven zitten. In de bloemenwinkel spelen we tikkertje tussen, over en door de bloemen en planten. Al mijn sancties worden afgestraft met op de grond spartelende kinderen. Niet van die krijsende exemplaren, nee lachende: ik word gewoon uitgelachen! Dan maar voor straf het oudste kind in de auto gezet (binnen mijn gezichtsveld, wat kan er gebeuren...). Maar dat leidt er vervolgens toe dat ik live kan aanschouwen hoe mensen zich rondom mijn auto verzamelen om zich te bemoeien met het luide getoeter dat mijn kind ten gehore brengt. Ik kan nog net voorkomen dat de politie wordt gebeld.

In een overvolle bakker, bevolkt met narrige bejaarden, besluit grote broer nog maar eens boven op kleine zus te gaan staan in de buggy. Daarbij, geheel niet gehinderd door de boze blikken, de nodige oudjes opzij duwend; Ik krijg dodelijke blikken toegeworpen en de deur wordt voor straf niet voor me opengehouden. Gauw worstel ik me de winkel uit met kind, buggy en een taart in m’n handen.

Als je oma mist, bel je haar natuurlijk gewoon zelf op... in Oostenrijk, mobiel. Verveel je je, dan bouw je een toren van 75 cd’tjes. Dat is écht zoveel leuker dan met Duplo. Ben maar gestopt met het op alfabet rangschikken bij het terugzetten. Mama helpen met de afwas is best lief. Jammer alleen dat de kraan daarbij buiten de spoelbak hing. Ach, dan heeft ze meteen een reden om de vloer weer 's te dweilen en de keukenkastjes te soppen. En om duidelijk te maken dat er ook achter de kasten gedweild moet worden, kieper je gewoon de inhoud van een bloemvaasje achter het dressoir. (uh, expres dus). En is het binnen klaar, dan gaan we gewoon buiten verder. Na een uur of twee harken en vegen in de tuin, staat het zweet op m'n rug en zit de kliko goed vol. Het lange wachten wordt beloond. Even hangen aan de rand om te kijken hoe vol die bak wel niet zit en bingo: je had je geen mooiere oogst kunnen wensen!
 
Een blikje verf halen groeit ook zomaar uit tot een groot avontuur. Nooit geweten dat er zoveel geheime klepjes en vakjes zitten in de wanden (ben er inmiddels door Tim achter dat veel winkels over geheime ruimtes beschikken). Gelukkig tref ik hier een man met inlevingsvermogen. Deze snapt dat je gewoon wilt kijken hoe de verf meng- en mix machine werkt. Je mag kijken. En ik? Ik ben allang blij dat je er niet in kruipt.

Ben ik nog wat vergeten? Genoeg. De dagelijkse gang van zaken van glazen melk over tafel gooien, borden met eten door de keuken smijten, eten in elkaars haar smeren, duwen, trekken, afpakken heb ik gemakshalve buiten beschouwing gelaten. Dat hoort er gewoon bij toch? Als klap op de vuurpijl werd er nog een pak pap door de keuken gestrooid als ware het confetti. Wat een feest!

Ons huis ziet er inmiddels uit als een 21^ste eeuwse ruïne (en m’n hoofd ook). Maar ja, dat was door de recessie toch al in waarde verminderd. Onder invloed van m’n kinderen gaat de waardedaling bijna net zo snel als dat van de meeste aandelen op de beurs. Maar ook al loopt de dag nog zo fout, iedere avond sluiten we af met een gemeend:
 

“Ook al doe je weleens een beetje stout, weet dat ik altijd van je houd”. 

moe (bijvoeglijk naamwoord, bijwoord; -de, -ë, -ër, -st)

1 slap door uitputting; vermoeid

2 oververzadigd door; beu, zat: ik ben die praatjes moe

moe (de; v; verkleinwoord: -ke of -tje)

1 (informeel) moeder

2 nou moe! uitroep van verbazing