De soundbite op de grafsteen - o nee, je wordt tegenwoordig geacht grafmonument te zeggen - kwam ineens bij me binnen vanmorgen. Tot nog toe vertegenwoordigde het voor mij uitsluitend het met liefde gekozen lied dat tijdens de uitvaart van m'n moeder live gezongen werd. Persoonlijk gekozen door mijn vader, een ode aan hun relatie. Een halve eeuw lief en leed samengevat in dit liefdeslied.
Maar vanmorgen drong ineens de reikwijdte van deze soundbite tot me door. Kabam, mokerslag: Look at us. Inderdaad 'kijk ons nou eens', alsof m'n moeder mij persoonlijk toesprak. 'Kijk nou eens naar jullie, kijk eens hoe het gaat.' Terwijl ik 1 1/2 jaar geleden dacht dat de wereld voorgoed veranderd was - wat letterlijk gezien natuurlijk waar was - is er eigenlijk is er geen spat veranderd. Niet in de wereld om ons heen. Of misschien wel, maar dan zeker niet in positieve zin. Het heeft in ieder geval weinig van doen met Louis Armstrong's What A Wonderful World, eveneens een song van de uitvaart die symbool staat voor alles wat m'n moeder vertegenwoordigde.
Zij zag overal het goede in, tenminste dat streefde ze na en behoorlijk succesvol. Nooit op zoek naar het grote geluk, het grote geluk vond je in jouw eigen kleine microkosmos om je heen. Tegenslagen genoeg, maar je liet je nooit uit het veld slaan. Je bezat inderdaad de gave om altijd die 'wonderful world' te zien. En ik vroeg me vanmorgen, staand aan jouw graf, ineens af of je vandaag de dag nog steeds die wonderful world zou zien. Het antwoord wist ik natuurlijk, JA natuurlijk, want jij was zelf het boegbeeld van die door jou beoogde mooie wereld. Maar ik dacht alleen maar Look at us...
Het is een zootje. Meer een 'ik worstel en kom boven' dan een wonderful world. Zonder twijfel weet ik dat ook jij je worstelingen hebt gekend in het leven. Sterker, je maakte ons er gewoon deelgenoot van. Maar ik bewonder oprecht je volhardendheid in het laissez faire. Jij was de personificatie van dat principe, zonder daarbij onverschillig te worden overigens. Ik maak een diepe buiging voor je.
De wereld staat in brand, passagiersvliegtuigen worden uit de lucht geschoten, cartoonisten vermoord, journalisten onthoofd en Zwarte Piet heeft z'n bestaansrecht verloren. Jouw laissez faire overtuiging lijkt verder weg dan ooit.
Op micro niveau is het niet altijd beter. Als je het afslachten niet al te letterlijk neemt heeft m'n habitat ook vaak meer weg van een slagveld dan van one big happy family. Wat is opvoeden moeilijk, wat is samen oud worden moeilijk, evenals het combineren van werk, het huishouden, een gezin inclusief een sociaal leven, sport en andere hobbies. Vriendinnen om me heen scheiden, hebben allen hun eigen - maar o zo vergelijkbare - sores. Dierbaren worden ouder en kampen soms met een broze gezondheid, weer anderen maken keuzes die de mijne niet zijn. Met het wegvallen van vaste waarden is er in mijn omgeving een heuse ontzuiling gaande als ware het begin 20ste eeuw.
In groter perspectief is er een wederopstanding van de kruistochten gaande. Maar dan in omgekeerde zin. Joden, Christenen en atheïsten voelen zich niet overal meer welkom als gevolg van (vermeende) Islamisering van de samenleving. Een samenleving waarin ook in West-Europa steeds vaker het leger in het straatbeeld oprukt om de veiligheid te waarborgen. Inderdaad: Look at us.
En hoewel ik me steeds vaker afvraag waarom ik in hemelsnaam kinderen op deze wereld heb gezet, doe ik heel hard m'n best om ze op te laten groeien met eenzelfde plezier dat ik zelf als kind had. Probeer ik inderdaad laissez-faire hoog in het vaandel te dragen. Opdat zij samen met hun generatiegenoten en allen die erna komen, wel zorgen voor die wonderful world.
p.s. ...ik snap maar al te goed de soundbite die m'n vader op het monument erbij wil plaatsen als zijn tijd gekomen is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten