Look at us

De soundbite op de grafsteen - o nee, je wordt tegenwoordig geacht grafmonument te zeggen - kwam ineens bij me binnen vanmorgen. Tot nog toe vertegenwoordigde het voor mij uitsluitend het met liefde gekozen lied dat tijdens de uitvaart van m'n moeder live gezongen werd. Persoonlijk gekozen door mijn vader, een ode aan hun relatie. Een halve eeuw lief en leed samengevat in dit liefdeslied.   

Maar vanmorgen drong ineens de reikwijdte van deze soundbite tot me door. Kabam, mokerslag: Look at us. Inderdaad 'kijk ons nou eens', alsof m'n moeder mij persoonlijk toesprak. 'Kijk nou eens naar jullie, kijk eens hoe het gaat.' Terwijl ik 1 1/2 jaar geleden dacht dat de wereld voorgoed veranderd was - wat letterlijk gezien natuurlijk waar was -  is er eigenlijk is er geen spat veranderd. Niet in de wereld om ons heen. Of misschien wel, maar dan zeker niet in positieve zin. Het heeft in ieder geval weinig van doen met Louis Armstrong's What A Wonderful World, eveneens een song van de uitvaart die symbool staat voor alles wat m'n moeder vertegenwoordigde. 

Zij zag overal het goede in, tenminste dat streefde ze na en behoorlijk succesvol. Nooit op zoek naar het grote geluk, het grote geluk vond je in jouw eigen kleine microkosmos om je heen. Tegenslagen genoeg, maar je liet je nooit uit het veld slaan. Je bezat inderdaad de gave om altijd die 'wonderful world' te zien. En ik vroeg me vanmorgen, staand aan jouw graf, ineens af of je vandaag de dag nog steeds die wonderful world zou zien. Het antwoord wist ik natuurlijk, JA natuurlijk, want jij was zelf het boegbeeld van die door jou beoogde mooie wereld. Maar ik dacht alleen maar Look at us...

Het is een zootje. Meer een 'ik worstel en kom boven' dan een wonderful world. Zonder twijfel weet ik dat ook jij je worstelingen hebt gekend in het leven. Sterker, je maakte ons er gewoon deelgenoot van. Maar ik bewonder oprecht je volhardendheid in het laissez faire. Jij was de personificatie van dat principe, zonder daarbij onverschillig te worden overigens. Ik maak een diepe buiging voor je. 

De wereld staat in brand, passagiersvliegtuigen worden uit de lucht geschoten, cartoonisten vermoord, journalisten onthoofd en Zwarte Piet heeft z'n bestaansrecht verloren. Jouw laissez faire overtuiging lijkt verder weg dan ooit.

Op micro niveau is het niet altijd beter. Als je het afslachten niet al te letterlijk neemt heeft m'n habitat ook vaak meer weg van een slagveld dan van one big happy family. Wat is opvoeden moeilijk, wat is samen oud worden moeilijk, evenals het combineren van werk, het huishouden, een gezin inclusief een sociaal leven, sport en andere hobbies. Vriendinnen om me heen scheiden, hebben allen hun eigen - maar o zo vergelijkbare - sores. Dierbaren worden ouder en kampen soms met een broze gezondheid, weer anderen maken keuzes die de mijne niet zijn. Met het wegvallen van vaste waarden is er in mijn omgeving een heuse ontzuiling gaande als ware het begin 20ste eeuw. 
In groter perspectief is er een wederopstanding van de kruistochten gaande. Maar dan in omgekeerde zin. Joden, Christenen en atheïsten voelen zich niet overal meer welkom als gevolg van (vermeende) Islamisering van de samenleving. Een samenleving waarin ook in West-Europa steeds vaker het leger in het straatbeeld oprukt om de veiligheid te waarborgen. Inderdaad: Look at us.

En hoewel ik me steeds vaker afvraag waarom ik in hemelsnaam kinderen op deze wereld heb gezet, doe ik heel hard m'n best om ze op te laten groeien met eenzelfde plezier dat ik zelf als kind had. Probeer ik inderdaad laissez-faire hoog in het vaandel te dragen. Opdat zij samen met hun generatiegenoten en allen die erna komen, wel zorgen voor die wonderful world. 

p.s. ...ik snap maar al te goed de soundbite die m'n vader op het monument erbij wil plaatsen als zijn tijd gekomen is. 

Uit de oude doos

Op zoek naar restanten foto's na m'n harde schijf crash van vorig jaar, kwam ik ook wat oude krabbels tegen. Jammer genoeg is ook het merendeel van mijn schrijfsels - de meesten uit m'n eerste jaren als moeder - verloren gegaan. Des te blijer ben ik met die paar blogs die er nog wel zijn.  

Een willekeurig weekje

De keukentafel bewerkt met kleurpotloden; Voegen tussen de plavuizen ook meegenomen. Plavuizen zelf een dagje later voorzien van een nieuwe kleur met behulp van viltstift. Nee, niet een paar krassen, maar 2 m².

Een overvolle wachtkamer in het ziekenhuis op stelten gezet. Dat wil zeggen: zus ondersteboven in de buggy laten hangen, die dat nog leuk vond ook! Een poster van de muur gescheurd in diezelfde wachtkamer en toen dat klaar was de bekerhouder van de waterkoeler leeg getrokken. Uiteraard om zelf water te tappen en aansluitend alle overbodige bekertjes te vernielen.

Oudste ontdekt hoe het veiligheidsslot op de medicijnkast werkt. Ik kan nog net op tijd de neusspray, Sinaspril en pleisters afpakken. In de Bruna alle kaartmolens hard rondgedraaid, in het kaartenrek aan de wand gaan liggen en de brievenbus van TNT Post ter plaatse gebruikt als harp. Een hoop lawaai maar gelukkig nog net geen hand vast blijven zitten. In de bloemenwinkel spelen we tikkertje tussen, over en door de bloemen en planten. Al mijn sancties worden afgestraft met op de grond spartelende kinderen. Niet van die krijsende exemplaren, nee lachende: ik word gewoon uitgelachen! Dan maar voor straf het oudste kind in de auto gezet (binnen mijn gezichtsveld, wat kan er gebeuren...). Maar dat leidt er vervolgens toe dat ik live kan aanschouwen hoe mensen zich rondom mijn auto verzamelen om zich te bemoeien met het luide getoeter dat mijn kind ten gehore brengt. Ik kan nog net voorkomen dat de politie wordt gebeld.

In een overvolle bakker, bevolkt met narrige bejaarden, besluit grote broer nog maar eens boven op kleine zus te gaan staan in de buggy. Daarbij, geheel niet gehinderd door de boze blikken, de nodige oudjes opzij duwend; Ik krijg dodelijke blikken toegeworpen en de deur wordt voor straf niet voor me opengehouden. Gauw worstel ik me de winkel uit met kind, buggy en een taart in m’n handen.

Als je oma mist, bel je haar natuurlijk gewoon zelf op... in Oostenrijk, mobiel. Verveel je je, dan bouw je een toren van 75 cd’tjes. Dat is écht zoveel leuker dan met Duplo. Ben maar gestopt met het op alfabet rangschikken bij het terugzetten. Mama helpen met de afwas is best lief. Jammer alleen dat de kraan daarbij buiten de spoelbak hing. Ach, dan heeft ze meteen een reden om de vloer weer 's te dweilen en de keukenkastjes te soppen. En om duidelijk te maken dat er ook achter de kasten gedweild moet worden, kieper je gewoon de inhoud van een bloemvaasje achter het dressoir. (uh, expres dus). En is het binnen klaar, dan gaan we gewoon buiten verder. Na een uur of twee harken en vegen in de tuin, staat het zweet op m'n rug en zit de kliko goed vol. Het lange wachten wordt beloond. Even hangen aan de rand om te kijken hoe vol die bak wel niet zit en bingo: je had je geen mooiere oogst kunnen wensen!
 
Een blikje verf halen groeit ook zomaar uit tot een groot avontuur. Nooit geweten dat er zoveel geheime klepjes en vakjes zitten in de wanden (ben er inmiddels door Tim achter dat veel winkels over geheime ruimtes beschikken). Gelukkig tref ik hier een man met inlevingsvermogen. Deze snapt dat je gewoon wilt kijken hoe de verf meng- en mix machine werkt. Je mag kijken. En ik? Ik ben allang blij dat je er niet in kruipt.

Ben ik nog wat vergeten? Genoeg. De dagelijkse gang van zaken van glazen melk over tafel gooien, borden met eten door de keuken smijten, eten in elkaars haar smeren, duwen, trekken, afpakken heb ik gemakshalve buiten beschouwing gelaten. Dat hoort er gewoon bij toch? Als klap op de vuurpijl werd er nog een pak pap door de keuken gestrooid als ware het confetti. Wat een feest!

Ons huis ziet er inmiddels uit als een 21^ste eeuwse ruïne (en m’n hoofd ook). Maar ja, dat was door de recessie toch al in waarde verminderd. Onder invloed van m’n kinderen gaat de waardedaling bijna net zo snel als dat van de meeste aandelen op de beurs. Maar ook al loopt de dag nog zo fout, iedere avond sluiten we af met een gemeend:
 

“Ook al doe je weleens een beetje stout, weet dat ik altijd van je houd”. 

moe (bijvoeglijk naamwoord, bijwoord; -de, -ë, -ër, -st)

1 slap door uitputting; vermoeid

2 oververzadigd door; beu, zat: ik ben die praatjes moe

moe (de; v; verkleinwoord: -ke of -tje)

1 (informeel) moeder

2 nou moe! uitroep van verbazing