Gek worden is niet vervelend

Laat, haast, telefoon gaat in tas. Laat maar, bel zo wel terug. Drukte, parkeerplaats zoeken, weer telefoon. Bezorgde schoolpleinmoeder aan de lijn. M'n kind staat nog op het plein terwijl zij ook al laat was. Of ik er al bijna ben. Ik zwaai even, joehoe, jazeker ik ben er hoor! Ben ze niet vergeten - al zou ik dat soms wel willen - (geintje, niet allemaal meteen jeugdzorg inlichten nu). 'Ze' omdat ik aanneem dat ook kind twee nog ergens op het plein zwerft. Ik hoor hem. "Waar blééf je nou. Ik moet sporten en m'n tas is kwijt." 
"Hoe bedoel je kwijt?" "Nou gewoon, hij hangt niet meer aan het haakje op de kapstok. Zeg sporten maar af, ik ga niet." "Jawel, je gaat wel." We gaan fijn even samen de school uitkammen. Actie zoek de gymtas. Tasseninspectie langs de kapstokken, kleedkamers en lekker graaien in de gevonden, ongewassen, voorwerpen mand. Missie gedeeltelijk geslaagd. Geen tas, geen schoenen. Wel shirt, wel broekje en sportschoenen aan; moet kunnen. Hup, de auto in. "Ik kom te laat en ik ga niet sporten als ik niet gegeten en gedronken heb." De verdere discussie zal ik jullie besparen. Snelle stop bij tankstation, keuze uit broodjes kaas, krentenbollen, Evergreens, melk, water. Keuze te over. De oogst; een witte Kitkat Chunky en een halve liter Fanta om 'm mee weg te spoelen. Afkopen schuldgevoel heet dat. Vorige week, zelfde dag, belde ik al met de directeur om te zeggen dat ik m'n kinderen echt nog kwam ophalen die dag. Sans gêne. 

Dus hop auto in en door naar de sporthal. Vanaf de achterbank klinkt op luide toon - kind twee voelt zich achtergesteld - een betoog over eerlijkheid en gelijke rechten. Ik hoor het geduldig aan. Althans, dat probeer ik. Lukt niet helemaal. Maar denken in oplossingen hebben we hoog in het vaandel staan. Bovendien, gelijke monniken, gelijke kappen. (George Orwell's Animal Farm hebben ze gelukkig nog niet gelezen.) Dus na de sporthal door naar de om de hoek gelegen buurtsuper om ook de snacktrek van kind twee te stillen. En ik geef het toe, ik was zelf ook wel in voor een 'stop de stress snack' moment. Ook in de super veel, heel veel keuze. Toch, precies dat wat dochter wilde ontbrak in het assortiment. Discussie alom, op luide toon. Stelletje ordinaire viswijven. Maar ook mijn toegeeflijkheid kent grenzen, dus er werd gekozen. Een Milka reep i.p.v. een 10 pack Kinderbueno.... De reep natuurlijk eerlijk gedeeld. Gedeelde snackpret is dubbele pret. Bij thuiskomst direct aan de slag met potten en pannen. Heb nog een dik half uur voordat ik de deur uit moet om sportkind weer op te halen. Manlief eet graag alvorens hij naar zijn 'sport' gaat. Gaat lukken. Thuiskind orakelt tegen me over een kettingbrief die bij de post zat voor haar, waar ze niks van begrijpt. Wat ze al helemaal niet begrijpt, is dat ik nu geen tijd heb om het haar uit te leggen. En passant roept ze nog iets over een verjaardagspartijtje morgenmiddag uit school waarvoor wij, ja WIJ vergeten zijn een cadeautje te kopen. Gisteren drie kwartier in de Bart Smit doorgebracht, maar toen wist ze nog niet wat waar ze het feestvarken mee kon verblijden. Maar daar is ze na wat denkwerk en een nachtje slapen wel uit. 

Ik stel voor dat ze meerijdt broer ophalen met een stop bij de Bart Smit. Nou dat was toch niet helemaal de bedoeling. Bij het kopen van een cadeaubon had ik toch zeker haar hulp niet nodig. Dat kan ik prima zelf. En zij is inmiddels groot genoeg om even alleen thuis te blijven, daar hoefde ik me geen zorgen over te maken. 

Op mijn uitroep dat ik gek wordt van haar en haar broer antwoordt ze: "Dat zeg je altijd; Maar je zegt niet dat je dat vervelend vindt.".  

Eind goed al goed. Nou ja bijna. Cadeaubon gehaald. Man op tijd gegeten. Kids in bed (wat iets anders is dan slapen). Nu alleen nog hopen dat zoonlief z'n sportschoenen worden gevonden. Iets met nieuw, duur en gekregen als kerstcadeau.    

OUD

Terwijl ik achter m'n laptop op zoek ben naar tickets voor de vakantie - vliegen vanaf Brussel, Düsseldorf of toch maar Amsterdam - komt het ineens binnen, letterlijk en figuurlijk. Aanslag op luchthaven Zaventem, incheckbalie American Airlines. Het komt zo binnen dat ik acuut stop met m'n zoektocht naar tickets. Ik wil angst niet laten regeren maar dit komt nu letterlijk m'n wereld binnen. Parijs was dichtbij, maar dit is het speelveld waarop ik me op dat moment begeef. Een soort verlamming maakt zich van mij meester en ik besluit bij mezelf de pauzeknop in te drukken. Het nieuws maakt dat de gewenste vakantie ineens een lading krijgt die niet bij een vakantie hoort. Ik moet ineens een kind dat al behept is met vliegangst gerust gaan stellen, terwijl ik haar veiligheid helemaal niet kan waarborgen. En terwijl ik dat doe put ik uit de dingen die m'n moeder me ooit influisterde.Terreur is namelijk van alle tijden. De geschiedenis herhaalt zich in ge-update versies. Ineens was ik zelf dat meisje van acht, bang voor een vliegtuigkaping of gijzeling. Treinkaping in De Punt, gijzeling van basisschool in Boven-Smilde, om nog maar te zwijgen over de bloedbaden aangericht door de ETA, RAF en IRA. Bovendien was het de PLO die - op paasmaandag in 1979 een, weliswaar een mislukte - aanslag pleegde op de luchthaven van Zaventem. Palestijnse terroristen hadden het in de vertrekhal gemunt op de passagiers van een vliegtuig van luchtvaartmaatschappij El Al. Dus het IS geteisem is weliswaar zeer gewelddadig, maar weinig origineel. Beter goed gepikt dan slecht zelf bedacht zullen we maar zeggen; Copy, paste, terreur 20.16. En daarom troost ik mijn dochter ook weinig origineel met de woorden van m'n moeder "De kans dat je dood gaat door een verkeersongeluk is veel groter." en "Als er wat gebeurd zijn we met het hele gezin en gaan we allemaal dood." De geschiedenis herhaalt zich, ik voel me ineens oud.

Twee dagen later. Uit een vergadering blik op m'n scherm: Johan Cruijff overleden. Damn, ook die komt binnen. Onverwacht was het niet. De diagnose longkanker heeft geen geheimen voor me. 2-0 voorstaan? Kan, maar nooit voor lang, je verliest altijd en het venijn zit 'm in de staart. Ook nu word ik ineens weer teruggeworpen in de tijd en zitten we thuis voor de buis. Zondagavond Studio Sport, bord op schoot. Of wedstrijden van het Nederlands elftal waarbij vriendjes van m'n broertje aanschoven op de bank om mee te kijken. Een broertje en vader met de zelfde fascinatie en adoratie voor Cruijff die mijn zoon nu voor Messi heeft. Alle aandacht voor Johan ten spijt; Hij heeft zijn eigen held die op het gras van Camp Nou speelt. En zo hoort het. De geschiedenis herhaalt zich. Ge-update versie. En wederom voel ik me oud.

Nog geen week later. Onder de kop 'Van wieg tot graf' in de krant, een human interest artikel over een 'bovenmeester met een visie'. Conservatief en gedisciplineerd, zo wordt de bovenmeester in kwestie aangeduid. Deze bovenmeester is Bert Duin. Het allereerste schoolhoofd van de Petrusschool. Mijn basisschool, mijn bovenmeester. Een man die mede aan de wieg heeft gestaan van mijn (maatschappelijke) vorming. Zo'n man voor wie je ontzag had maar die tegelijkertijd heel benaderbaar was. Mijnheer Duin, weliswaar schoolhoofd, maar ook gewoon meester. Je was niet bang voor 'm, maar haalde het niet in je hoofd om bij de man in ongenade te vallen. Aanzien heette dat. Ik zie het terug bij meester Henri, de huidige directeur van de basisschool van mijn kinderen. De geschiedenis herhaalt zich. Directeur Henri de Waard, gewoon meester Henri, heel benaderbaar, soms voor klas, altijd in voor een geintje, maar hij wordt met ontzag bekeken. Een standje van meester Henri, dat maakt indruk, daar zit je niet op te wachten. Het is niet zomaar een meester, hij is de directeur. En dat was Bert Duin ook. Met het lezen van het artikel over het ontvallen van mijnheer Duin is wederom een stuk van jeugd weggevaagd. Ik voel me oud. 

Zelfde week, een vriendinnetje van Tess te logeren. Ze gaan naar buiten met het waveboard. Het vriendinnetje geeft aan het echt niet te kunnen en Tess beaamt dat het inderdaad best moeilijk is. Ze voegt eraan toe dat ze het haar moeder ook geleerd heeft en dat die het ook een beetje kan. Ik hoor het gniffelend aan en voel me ineens een stuk minder oud.