OUD

Terwijl ik achter m'n laptop op zoek ben naar tickets voor de vakantie - vliegen vanaf Brussel, Düsseldorf of toch maar Amsterdam - komt het ineens binnen, letterlijk en figuurlijk. Aanslag op luchthaven Zaventem, incheckbalie American Airlines. Het komt zo binnen dat ik acuut stop met m'n zoektocht naar tickets. Ik wil angst niet laten regeren maar dit komt nu letterlijk m'n wereld binnen. Parijs was dichtbij, maar dit is het speelveld waarop ik me op dat moment begeef. Een soort verlamming maakt zich van mij meester en ik besluit bij mezelf de pauzeknop in te drukken. Het nieuws maakt dat de gewenste vakantie ineens een lading krijgt die niet bij een vakantie hoort. Ik moet ineens een kind dat al behept is met vliegangst gerust gaan stellen, terwijl ik haar veiligheid helemaal niet kan waarborgen. En terwijl ik dat doe put ik uit de dingen die m'n moeder me ooit influisterde.Terreur is namelijk van alle tijden. De geschiedenis herhaalt zich in ge-update versies. Ineens was ik zelf dat meisje van acht, bang voor een vliegtuigkaping of gijzeling. Treinkaping in De Punt, gijzeling van basisschool in Boven-Smilde, om nog maar te zwijgen over de bloedbaden aangericht door de ETA, RAF en IRA. Bovendien was het de PLO die - op paasmaandag in 1979 een, weliswaar een mislukte - aanslag pleegde op de luchthaven van Zaventem. Palestijnse terroristen hadden het in de vertrekhal gemunt op de passagiers van een vliegtuig van luchtvaartmaatschappij El Al. Dus het IS geteisem is weliswaar zeer gewelddadig, maar weinig origineel. Beter goed gepikt dan slecht zelf bedacht zullen we maar zeggen; Copy, paste, terreur 20.16. En daarom troost ik mijn dochter ook weinig origineel met de woorden van m'n moeder "De kans dat je dood gaat door een verkeersongeluk is veel groter." en "Als er wat gebeurd zijn we met het hele gezin en gaan we allemaal dood." De geschiedenis herhaalt zich, ik voel me ineens oud.

Twee dagen later. Uit een vergadering blik op m'n scherm: Johan Cruijff overleden. Damn, ook die komt binnen. Onverwacht was het niet. De diagnose longkanker heeft geen geheimen voor me. 2-0 voorstaan? Kan, maar nooit voor lang, je verliest altijd en het venijn zit 'm in de staart. Ook nu word ik ineens weer teruggeworpen in de tijd en zitten we thuis voor de buis. Zondagavond Studio Sport, bord op schoot. Of wedstrijden van het Nederlands elftal waarbij vriendjes van m'n broertje aanschoven op de bank om mee te kijken. Een broertje en vader met de zelfde fascinatie en adoratie voor Cruijff die mijn zoon nu voor Messi heeft. Alle aandacht voor Johan ten spijt; Hij heeft zijn eigen held die op het gras van Camp Nou speelt. En zo hoort het. De geschiedenis herhaalt zich. Ge-update versie. En wederom voel ik me oud.

Nog geen week later. Onder de kop 'Van wieg tot graf' in de krant, een human interest artikel over een 'bovenmeester met een visie'. Conservatief en gedisciplineerd, zo wordt de bovenmeester in kwestie aangeduid. Deze bovenmeester is Bert Duin. Het allereerste schoolhoofd van de Petrusschool. Mijn basisschool, mijn bovenmeester. Een man die mede aan de wieg heeft gestaan van mijn (maatschappelijke) vorming. Zo'n man voor wie je ontzag had maar die tegelijkertijd heel benaderbaar was. Mijnheer Duin, weliswaar schoolhoofd, maar ook gewoon meester. Je was niet bang voor 'm, maar haalde het niet in je hoofd om bij de man in ongenade te vallen. Aanzien heette dat. Ik zie het terug bij meester Henri, de huidige directeur van de basisschool van mijn kinderen. De geschiedenis herhaalt zich. Directeur Henri de Waard, gewoon meester Henri, heel benaderbaar, soms voor klas, altijd in voor een geintje, maar hij wordt met ontzag bekeken. Een standje van meester Henri, dat maakt indruk, daar zit je niet op te wachten. Het is niet zomaar een meester, hij is de directeur. En dat was Bert Duin ook. Met het lezen van het artikel over het ontvallen van mijnheer Duin is wederom een stuk van jeugd weggevaagd. Ik voel me oud. 

Zelfde week, een vriendinnetje van Tess te logeren. Ze gaan naar buiten met het waveboard. Het vriendinnetje geeft aan het echt niet te kunnen en Tess beaamt dat het inderdaad best moeilijk is. Ze voegt eraan toe dat ze het haar moeder ook geleerd heeft en dat die het ook een beetje kan. Ik hoor het gniffelend aan en voel me ineens een stuk minder oud.