"Hoe bedoel je kwijt?" "Nou gewoon, hij hangt niet meer aan het haakje op de kapstok. Zeg sporten maar af, ik ga niet." "Jawel, je gaat wel." We gaan fijn even samen de school uitkammen. Actie zoek de gymtas. Tasseninspectie langs de kapstokken, kleedkamers en lekker graaien in de gevonden, ongewassen, voorwerpen mand. Missie gedeeltelijk geslaagd. Geen tas, geen schoenen. Wel shirt, wel broekje en sportschoenen aan; moet kunnen. Hup, de auto in. "Ik kom te laat en ik ga niet sporten als ik niet gegeten en gedronken heb." De verdere discussie zal ik jullie besparen. Snelle stop bij tankstation, keuze uit broodjes kaas, krentenbollen, Evergreens, melk, water. Keuze te over. De oogst; een witte Kitkat Chunky en een halve liter Fanta om 'm mee weg te spoelen. Afkopen schuldgevoel heet dat. Vorige week, zelfde dag, belde ik al met de directeur om te zeggen dat ik m'n kinderen echt nog kwam ophalen die dag. Sans gêne.
Dus hop auto in en door naar de sporthal. Vanaf de achterbank klinkt op luide toon - kind twee voelt zich achtergesteld - een betoog over eerlijkheid en gelijke rechten. Ik hoor het geduldig aan. Althans, dat probeer ik. Lukt niet helemaal. Maar denken in oplossingen hebben we hoog in het vaandel staan. Bovendien, gelijke monniken, gelijke kappen. (George Orwell's Animal Farm hebben ze gelukkig nog niet gelezen.) Dus na de sporthal door naar de om de hoek gelegen buurtsuper om ook de snacktrek van kind twee te stillen. En ik geef het toe, ik was zelf ook wel in voor een 'stop de stress snack' moment. Ook in de super veel, heel veel keuze. Toch, precies dat wat dochter wilde ontbrak in het assortiment. Discussie alom, op luide toon. Stelletje ordinaire viswijven. Maar ook mijn toegeeflijkheid kent grenzen, dus er werd gekozen. Een Milka reep i.p.v. een 10 pack Kinderbueno.... De reep natuurlijk eerlijk gedeeld. Gedeelde snackpret is dubbele pret. Bij thuiskomst direct aan de slag met potten en pannen. Heb nog een dik half uur voordat ik de deur uit moet om sportkind weer op te halen. Manlief eet graag alvorens hij naar zijn 'sport' gaat. Gaat lukken. Thuiskind orakelt tegen me over een kettingbrief die bij de post zat voor haar, waar ze niks van begrijpt. Wat ze al helemaal niet begrijpt, is dat ik nu geen tijd heb om het haar uit te leggen. En passant roept ze nog iets over een verjaardagspartijtje morgenmiddag uit school waarvoor wij, ja WIJ vergeten zijn een cadeautje te kopen. Gisteren drie kwartier in de Bart Smit doorgebracht, maar toen wist ze nog niet wat waar ze het feestvarken mee kon verblijden. Maar daar is ze na wat denkwerk en een nachtje slapen wel uit.
Ik stel voor dat ze meerijdt broer ophalen met een stop bij de Bart Smit. Nou dat was toch niet helemaal de bedoeling. Bij het kopen van een cadeaubon had ik toch zeker haar hulp niet nodig. Dat kan ik prima zelf. En zij is inmiddels groot genoeg om even alleen thuis te blijven, daar hoefde ik me geen zorgen over te maken.
Op mijn uitroep dat ik gek wordt van haar en haar broer antwoordt ze: "Dat zeg je altijd; Maar je zegt niet dat je dat vervelend vindt.".
Eind goed al goed. Nou ja bijna. Cadeaubon gehaald. Man op tijd gegeten. Kids in bed (wat iets anders is dan slapen). Nu alleen nog hopen dat zoonlief z'n sportschoenen worden gevonden. Iets met nieuw, duur en gekregen als kerstcadeau.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten