Dat zeg ik: GAMMA!

M'n kleine guppie worstelt zich vanaf vandaag dagelijks op z'n fiets door het verkeer met een rugzak op z'n rug die eigenlijk door een sherpa gedragen zou moeten worden. Ik kan 'm amper tillen, dus laten we dit maar scharen onder gewichtig neveneffect van een tienjarige die op het middelbaar zit. Net zoals we Gamma vanaf nu associëren met het vak Grieks en niet meer met de bouwmarkt. Omdat het nog maar zo kort geleden lijkt dat de Gamma-folder tot zijn favoriete literatuur behoorde hieronder nog gauw een blogje uit de oude doos.  

"Mama?" "Jahaaa?" "Ga je met mij een boekje lezen?" "Ja, zo meteen. Als ik m’n thee op heb en de krant uit, ben jij aan de beurt." "Nee nu!" "Nee, zo meteen. Kijk maar op de klok. Als de grote wijzer beneden is, gaat mama met jou een boekje lezen." Verdachte stilte. Ik werp zelf een blik op de klok en zie nog net hoe Tim op het dressoir is geklommen om de grote wijzer eigenhandig naar de 6 te laveren. "Kijk mama, nu is de grote wijzer beneden en ga jij voorlezen hè." Ik geef me gewonnen. Het is alleen jammer dat Tim z’n literaire smaak niet helemaal overeenstemt met de mijne. Zijn favoriete verhaal gaat namelijk als volgt.

"Kijk, kijk een stofzuiger. En een boormasjien en een zaag. Een douche net als oma heeft en een kraan en nog een zaag. En een grote blauwe tractor, daar gaat Teun altijd op rijden. En voor de Wee (wc) om op te zitten en om schoon te maken en papier. En een kwast om te verven. Nee, niet een ander boekje pakken, ik wil deze."

"Zal ik je even Dikkie Dik voorlezen dan? Of Nijn?" "Nee, nee, Tim wil deze." 'Deze'is de reclamefolder van de Gamma. Dat zeg ik: Gamma!

Als je Tim vraagt zullen we iets leuks gaan doen, dan antwoordt hij: ja winkelen. Enerzijds ingegeven door zijn enigzins shopverslaafde moeder, maar nog veel meer door de onweerstaanbare aantrekkingskracht van liften, roltrappen en rolbanden. Hij kan uren gefascineerd kijken naar een lift die op en neer gaat. Deuren open, hé daar is de lift. Deuren dicht, hé de lift gaat omhoog. Uren kan hij ernaar turen: geobsedeerd als een autist met een dwangneurose.

'Zèllufff' (nee, mama houdt je echt niet vast) naar boven en beneden met de roltrap is natuurlijk superstoer. Op mijn waarschuwing dat hij niet onderaan de roltrap mag spelen luidt het antwoord: "van oma mag dat echt wel hoor en die is de baas. Jij bent niet de baas."
Het is in elk geval duidelijk, ik ken mijn plaats als moeder.  

Als ik Tim toevertrouw aan z’n grote nicht om samen naar de tv te kijken in de Appie terwijl ik m’n boodschappen haal, blijkt de vogel gevlogen als ik klaar ben met mijn ronde. Ik zie oma van kleur verschieten en nog net niet gaan hyperventileren. Zelf loop ik de kassa voorbij en werp instinctief een blik richting de rolband. En jawel hoor, een groene bodywarmer bestudeert op handen en knieën het knipperende pijltje onder aan de band. Nergens voor nodig die paniek. Ben je Tim kwijt zoek eerst bij roltrappen, rolbanden en liften.

Jullie begrijpen inmiddels wel wat voor Tim het ultieme dagje uit is. Chillen in de BCC (overigens is de Gamma een goed alternatief). Daar hebben ze klaphekjes, roltrappen en een lift (heeft de Gamma niet). Bovendien zijn daar stofzuigers, wasmachines, drogers, strijkijzers, föhns, koffiezetters, tandenborstels, scheerapparaten…. Who needs The KidsPlayground?! Eenmaal binnen krijg je hem met geen tien paarden meer naar buiten. Zelfs chanteren helpt niet. 

En nu maar hopen dat hij straks Euro Disney ook leuk vindt. 

Al of pas?

Is het al of is het pas?

Ik weet het namelijk niet. Het voelt als pas. Alsof je er nog steeds bent en ieder moment weer terug kan komen. Die zomervakantie die in mijn geheugen gegrift staat die voelt als gisteren. Die zomer die er voor zorgde dat geen zomervakantie meer wordt zoals hij bedoeld is. Die zomervakantie lijkt altijd pas de vorige te zijn. Niets is minder waar natuurlijk.
In drie jaar tijd gebeurt een hoop. Je kleinzoon -  jouw grote, kleine boef (dat weet ie nog steeds)  -  gaat vervroegd naar het middelbaar,  gymnasium; niet verrassend, maar ik had het graag met je gedeeld. Zoals ik je ook miste bij de eindmusical waarin hij de rol van z’n leven speelde en jij schitterde door afwezigheid. Net zoals bij die van Yasmine destijds, al was je toen nog in ons midden. Zijn eindboek en z’n belevenissen tijdens het afscheidskamp, z’n aanstaande introductieweek. Mijn klep zou niet stilstaan, zoals jij altijd zei, als ik het met je kon delen. Van wie zou Tess het hebben… Yasmine die haar examenjaar in gaat en jou nog steeds mist. Yasmine die op Tim en Tess past met haar vriendje. Avonden waarop ze m’n magnetronschaal laat smelten in de oven in een poging popcorn te maken. Ik zou je vertellen over de speurtocht die zij en Chàro begeleidden op Tess haar verjaardag. Als het op richtingsgevoel en het kennen van het alfabet aankomt delven de pubermeiden het onderspit. Die hebben natuurlijk belangrijker zalen aan hun hoofd dan opletten op school. Maar m’n oppasmeiden hebben wel lol samen in de auto en op de scooter. En dan Tessie die twerkend, youtubend en snapchatend door het leven huppelt, nog even onbevangen als altijd. Onze eigen puppy. Geen verrassing natuurlijk dat zij het sporten inruilt voor een cursus theater en dans aan theaterschool Rabarber. Je weet wel, die van die soapies, bij An om de hoek op de Vondel. An, bij wie ik pas geleden nog op de koffie was met dad. Nog altijd vol verhalen, geen spat veranderd. Het leven zonder jou gaat gewoon door. Eigenlijk mis je niks bijzonders. Je eerste Olympische Zomerspelen, Yuko die regelmatig een nachtje komt logeren, Tess die zelf op de fiets boodschappen doet. Je zou genoten hebben. Ach, er gebeurt een hoop in drie jaar, maar dat heet dus leven. En al dacht ik en denk ik dat stiekem nog steeds, dat ik niet zonder jou kan leven, blijkbaar kan ik dat toch; tenminste we doen het. Het lukt al drie jaar. Drie jaar waarin anderen jou achterna gingen. Bekenden, ouders van vrienden en vriendinnen, omi, Henk, Joke. Voor de naasten die zij achterlieten is het nog maar pas. Maar pas of al zegt niet zoveel. Het gemis blijft. Je leert ermee leven.