Is het al of is het pas?
Ik weet het namelijk niet. Het voelt als pas. Alsof je er
nog steeds bent en ieder moment weer terug kan komen. Die zomervakantie die in
mijn geheugen gegrift staat die voelt als gisteren. Die zomer die er voor zorgde dat geen zomervakantie meer
wordt zoals hij bedoeld is. Die zomervakantie lijkt altijd pas de vorige te
zijn. Niets is minder waar natuurlijk.
In drie jaar tijd gebeurt een hoop. Je kleinzoon - jouw grote, kleine boef (dat weet ie nog steeds) - gaat vervroegd naar het middelbaar, gymnasium; niet verrassend, maar ik had het graag met je gedeeld. Zoals ik je ook miste bij de eindmusical waarin hij de rol van z’n leven speelde en jij schitterde door afwezigheid. Net zoals bij die van Yasmine destijds, al was je toen nog in ons midden. Zijn eindboek en z’n belevenissen tijdens het afscheidskamp, z’n aanstaande introductieweek. Mijn klep zou niet stilstaan, zoals jij altijd zei, als ik het met je kon delen. Van wie zou Tess het hebben… Yasmine die haar examenjaar in gaat en jou nog steeds mist. Yasmine die op Tim en Tess past met haar vriendje. Avonden waarop ze m’n magnetronschaal laat smelten in de oven in een poging popcorn te maken. Ik zou je vertellen over de speurtocht die zij en Chàro begeleidden op Tess haar verjaardag. Als het op richtingsgevoel en het kennen van het alfabet aankomt delven de pubermeiden het onderspit. Die hebben natuurlijk belangrijker zalen aan hun hoofd dan opletten op school. Maar m’n oppasmeiden hebben wel lol samen in de auto en op de scooter. En dan Tessie die twerkend, youtubend en snapchatend door het leven huppelt, nog even onbevangen als altijd. Onze eigen puppy. Geen verrassing natuurlijk dat zij het sporten inruilt voor een cursus theater en dans aan theaterschool Rabarber. Je weet wel, die van die soapies, bij An om de hoek op de Vondel. An, bij wie ik pas geleden nog op de koffie was met dad. Nog altijd vol verhalen, geen spat veranderd. Het leven zonder jou gaat gewoon door. Eigenlijk mis je niks bijzonders. Je eerste Olympische Zomerspelen, Yuko die regelmatig een nachtje komt logeren, Tess die zelf op de fiets boodschappen doet. Je zou genoten hebben. Ach, er gebeurt een hoop in drie jaar, maar dat heet dus leven. En al dacht ik en denk ik dat stiekem nog steeds, dat ik niet zonder jou kan leven, blijkbaar kan ik dat toch; tenminste we doen het. Het lukt al drie jaar. Drie jaar waarin anderen jou achterna gingen. Bekenden, ouders van vrienden en vriendinnen, omi, Henk, Joke. Voor de naasten die zij achterlieten is het nog maar pas. Maar pas of al zegt niet zoveel. Het gemis blijft. Je leert ermee leven.
In drie jaar tijd gebeurt een hoop. Je kleinzoon - jouw grote, kleine boef (dat weet ie nog steeds) - gaat vervroegd naar het middelbaar, gymnasium; niet verrassend, maar ik had het graag met je gedeeld. Zoals ik je ook miste bij de eindmusical waarin hij de rol van z’n leven speelde en jij schitterde door afwezigheid. Net zoals bij die van Yasmine destijds, al was je toen nog in ons midden. Zijn eindboek en z’n belevenissen tijdens het afscheidskamp, z’n aanstaande introductieweek. Mijn klep zou niet stilstaan, zoals jij altijd zei, als ik het met je kon delen. Van wie zou Tess het hebben… Yasmine die haar examenjaar in gaat en jou nog steeds mist. Yasmine die op Tim en Tess past met haar vriendje. Avonden waarop ze m’n magnetronschaal laat smelten in de oven in een poging popcorn te maken. Ik zou je vertellen over de speurtocht die zij en Chàro begeleidden op Tess haar verjaardag. Als het op richtingsgevoel en het kennen van het alfabet aankomt delven de pubermeiden het onderspit. Die hebben natuurlijk belangrijker zalen aan hun hoofd dan opletten op school. Maar m’n oppasmeiden hebben wel lol samen in de auto en op de scooter. En dan Tessie die twerkend, youtubend en snapchatend door het leven huppelt, nog even onbevangen als altijd. Onze eigen puppy. Geen verrassing natuurlijk dat zij het sporten inruilt voor een cursus theater en dans aan theaterschool Rabarber. Je weet wel, die van die soapies, bij An om de hoek op de Vondel. An, bij wie ik pas geleden nog op de koffie was met dad. Nog altijd vol verhalen, geen spat veranderd. Het leven zonder jou gaat gewoon door. Eigenlijk mis je niks bijzonders. Je eerste Olympische Zomerspelen, Yuko die regelmatig een nachtje komt logeren, Tess die zelf op de fiets boodschappen doet. Je zou genoten hebben. Ach, er gebeurt een hoop in drie jaar, maar dat heet dus leven. En al dacht ik en denk ik dat stiekem nog steeds, dat ik niet zonder jou kan leven, blijkbaar kan ik dat toch; tenminste we doen het. Het lukt al drie jaar. Drie jaar waarin anderen jou achterna gingen. Bekenden, ouders van vrienden en vriendinnen, omi, Henk, Joke. Voor de naasten die zij achterlieten is het nog maar pas. Maar pas of al zegt niet zoveel. Het gemis blijft. Je leert ermee leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten