Zomaar een week

Keukentafel bewerkt met kleurpotloden; Voegen tussen de plavuizen ook meegenomen. Plavuizen zelf een dagje eerder of later voorzien van een nieuwe kleur met behulp van viltstift. Nee, niet een paar krassen, maar 2 m². 

Oma zelf mobiel gebeld, tot twee keer toe, terwijl zij in Oostenrijk was. Toren gebouwd van minimaal 75 cd’tjes; Heb het opbergen op alfabetische volgorde maar achterwege gelaten. Afgewassen voor mama met de kraan buiten de spoelbak. Ach, meteen maar de vloer gedweild en kastjes gesopt. Inhoud van bloemvaasje omgegooid áchter het dressoir (wellicht overbodig: expres!). Container met bladeren omgegooid in de tuin nadat ik die verwoed bijeen had geharkt en geveegd gedurende een uur of twee (wellicht overbodig: expres!).

Een overvolle wachtkamer in het ziekenhuis op stelten gezet. Dat wil zeggen: Tess ondersteboven in de buggy laten hangen, die dat nog leuk vond ook! Poster van de muur gescheurd (meerdere keren in diezelfde wachtkamer) en de bekerhouder leeg getrokken van de waterkoeler in die wachtkamer; om vervolgens zelf water te tappen natuurlijk en aansluitend alle plastic bekertjes te vernielen.
In de Bruna alle kaartmolens hard rondgedraaid, in het kaartenrek aan de wand gaan liggen en de brievenbus van TNT in die winkel gebruikt als harp. Veel lawaai en nog net geen hand vast blijven zitten. Tikkertje tussen, over en door de bloemen en planten in de bloemwinkel.

Al mijn sancties worden afgestraft met op de grond liggende kinderen. Nee niet krijsend, ik word gewoon uitgelachen! Voor straf in de auto blijven zitten dan maar. Uiteraard binnen mijn gezichtsveld;
Dat leidt er alleen maar toe dat ik live kan aanschouwen hoe mensen zich rondom mijn auto verzamelen om zich te bemoeien met het luide getoeter dat mijn kind ten gehore brengt. Ik ben nog net op tijd om te voorkomen dat de politie wordt gebeld.
In een overvolle bakker, hoofdzakelijk gevuld met narrige bejaarden, nog maar eens een keertje boven op Tess gaan staan in de buggy (Tim dus). En passant wat bejaarden opzij geduwd, but who cares?! The old people were not amused. Ik krijg dodelijke blikken toegeworpen en de deur wordt voor straf niet voor me opengehouden. Gauw worstel ik me de winkel uit met kind, buggy en een taart in m’n handen.

Een blikje verf halen groeit ook zomaar uit tot een groot avontuur. Nooit geweten dat er zoveel geheime klepjes en vakjes zitten in de wanden (ben er inmiddels door Tim achter dat veel winkels over geheime ruimtes beschikken). Gelukkig tref ik hier een man met inlevingsvermogen. Deze snapt dat je gewoon wilt kijken hoe de verf meng- en mix machine werkt. Je mag kijken. En ik? Ik ben allang blij dat je er niet in kruipt.

Er is ontdekt hoe het veiligheidsslot op de medicijnkast werkt zodat ik net op tijd ben de neusspray, sinaspril en pleisters af te pakken. Ben ik nog wat vergeten? Genoeg. De dagelijkse gang van zaken van glazen melk over tafel gooien, borden met eten door de keuken smijten, eten in elkaars haar smeren, duwen, trekken, afpakken heb ik gemakshalve buiten beschouwing gelaten. Dat hoort er gewoon bij toch? Als klap op de vuurpijl werd er nog een pak pap door de keuken gestrooid als ware het confetti. Wat een feest!

Ons huis ziet er inmiddels uit als een 21^ste eeuwse ruïne (en m’n hoofd ook). Maar ja, dat was door de recessie toch al in waarde verminderd . Onder invloed van m’n kinderen gaat de waardedaling bijna net zo snel als dat van een aandeel ING. Maar ook al loopt de dag nog zo fout, iedere avond sluiten we af met een gemeend: “weet dat ik altijd van jullie houd”.