Nieuwe avonturen

Je voelt je een beetje 'sad', zeg je. Ik weet, dat is de anti-climax. Na een lang feestjaar zit het er nu op. Een jaar dat begon met een strandfeest met de hele klas en dat vanmorgen officieel eindigde. Vanmorgen werd je met een ferme zwaai door je juf en de directeur de school uitgegooid. Gisteravond straalde je in de eindmusical. M'n jongste, de laatste. De tranen vloeiden rijkelijk, bij ouders en leerlingen. Nieuwe avonturen wachten.

Ruim 8 jaar geleden schreef ik op facebook:
‘En nog voor ze haar ogen opende, sprak ze de magische woorden: ”Ik ga NIET naar de basisschool”. Helaas heb ik haar zojuist toch overgedragen aan de juf. Getuige haar dikke tranen was ze not amused…'

Vol vertrouwen lieten we je in dikke tranen achter bij juf Silvia. De juf die ook je broer onder haar hoede had. Wij wisten wel dat het goed zou komen. Maar jij? Jij was onvermurwbaar. Jij vond dat je pas naar de basisschool hoefde als je vier was en geen dag eerder. Dat wennen was maar onzin. Je kende de school, de klas en de juf dus waarom eerder beginnen? Bovendien had je het nog altijd leuk op het kinderdagverblijf. Wat jou betreft begon je gewoon in het nieuwe schooljaar. Na de zomer, als de vakantie erop zat. Nou dat hebben we geweten. Begon iedere woensdag ’wendag’ met dikke tranen, na de zomervakantie was dat van de baan. Met een grote grijns stapte je zelfverzekerd de klas binnen. Je omringde je met vriendinnen en ontpopte je tot een sociaal gezelligheidsdiertje. Hetgeen op een rapport leidde tot de opmerking “Soms heeft ze het misschien iets té gezellig met de meiden om haar heen...”

Je was ook altijd het “zusje van”. Een juk dat je maar wat graag van je afschudde. Jij was jij en dat zou je weleens laten zien. Nou dat is je gelukt! Ook voor jou volgden de Kameleonklas, Kangoeroewedstrijden, zelfs een plek in de leerlingenraad, en uiteindelijk uiteindelijk het schooladvies advies dat je nodig hebt om naar de school van jouw voorkeur te kunnen. Dat moment is nu daar. En zoals je op de introductiedag al (op-)merkte, ben je weer “het zusje van”. Maar nu weet je: dat zit wel goed!

Ook wij gaan het missen. Het mee-eten, de snoepfestijnen, onbedaarlijke lachsalvo's, verjaardagspartijtjes, sportdagen, schoolreisjes en sleepovers; de schare vriendinnen die altijd in jouw kielzog volgde, bracht een hoop gezelligheid met zich mee. Een aantal meiden heb ik voor altijd in m'n hart heb gesloten, alsof het mijn eigen dochters zijn. Maar nieuwe avonturen wachten. En ook nu weten wij dat daar weer mooie, nieuwe vriendschappen ontstaan.  

Dus koester die gezelligheid! Blijf het lieve, sociale blije ei dat je bent. Verzamel nog meer vrienden en vriendinnen en maak plezier. Dan volgt de rest vanzelf en kijk je straks terug op een fijne middelbareschooltijd, zoals je nu met veel plezier terug kunt kijken op een fantastische tijd op je basisschool.

Jij feest de komende dagen nog even verder. Het afscheid is nog niet voorbij. En ik?  Ik voel me nog een beetje 'sad'.

Zomaar een week

Keukentafel bewerkt met kleurpotloden; Voegen tussen de plavuizen ook meegenomen. Plavuizen zelf een dagje eerder of later voorzien van een nieuwe kleur met behulp van viltstift. Nee, niet een paar krassen, maar 2 m². 

Oma zelf mobiel gebeld, tot twee keer toe, terwijl zij in Oostenrijk was. Toren gebouwd van minimaal 75 cd’tjes; Heb het opbergen op alfabetische volgorde maar achterwege gelaten. Afgewassen voor mama met de kraan buiten de spoelbak. Ach, meteen maar de vloer gedweild en kastjes gesopt. Inhoud van bloemvaasje omgegooid áchter het dressoir (wellicht overbodig: expres!). Container met bladeren omgegooid in de tuin nadat ik die verwoed bijeen had geharkt en geveegd gedurende een uur of twee (wellicht overbodig: expres!).

Een overvolle wachtkamer in het ziekenhuis op stelten gezet. Dat wil zeggen: Tess ondersteboven in de buggy laten hangen, die dat nog leuk vond ook! Poster van de muur gescheurd (meerdere keren in diezelfde wachtkamer) en de bekerhouder leeg getrokken van de waterkoeler in die wachtkamer; om vervolgens zelf water te tappen natuurlijk en aansluitend alle plastic bekertjes te vernielen.
In de Bruna alle kaartmolens hard rondgedraaid, in het kaartenrek aan de wand gaan liggen en de brievenbus van TNT in die winkel gebruikt als harp. Veel lawaai en nog net geen hand vast blijven zitten. Tikkertje tussen, over en door de bloemen en planten in de bloemwinkel.

Al mijn sancties worden afgestraft met op de grond liggende kinderen. Nee niet krijsend, ik word gewoon uitgelachen! Voor straf in de auto blijven zitten dan maar. Uiteraard binnen mijn gezichtsveld;
Dat leidt er alleen maar toe dat ik live kan aanschouwen hoe mensen zich rondom mijn auto verzamelen om zich te bemoeien met het luide getoeter dat mijn kind ten gehore brengt. Ik ben nog net op tijd om te voorkomen dat de politie wordt gebeld.
In een overvolle bakker, hoofdzakelijk gevuld met narrige bejaarden, nog maar eens een keertje boven op Tess gaan staan in de buggy (Tim dus). En passant wat bejaarden opzij geduwd, but who cares?! The old people were not amused. Ik krijg dodelijke blikken toegeworpen en de deur wordt voor straf niet voor me opengehouden. Gauw worstel ik me de winkel uit met kind, buggy en een taart in m’n handen.

Een blikje verf halen groeit ook zomaar uit tot een groot avontuur. Nooit geweten dat er zoveel geheime klepjes en vakjes zitten in de wanden (ben er inmiddels door Tim achter dat veel winkels over geheime ruimtes beschikken). Gelukkig tref ik hier een man met inlevingsvermogen. Deze snapt dat je gewoon wilt kijken hoe de verf meng- en mix machine werkt. Je mag kijken. En ik? Ik ben allang blij dat je er niet in kruipt.

Er is ontdekt hoe het veiligheidsslot op de medicijnkast werkt zodat ik net op tijd ben de neusspray, sinaspril en pleisters af te pakken. Ben ik nog wat vergeten? Genoeg. De dagelijkse gang van zaken van glazen melk over tafel gooien, borden met eten door de keuken smijten, eten in elkaars haar smeren, duwen, trekken, afpakken heb ik gemakshalve buiten beschouwing gelaten. Dat hoort er gewoon bij toch? Als klap op de vuurpijl werd er nog een pak pap door de keuken gestrooid als ware het confetti. Wat een feest!

Ons huis ziet er inmiddels uit als een 21^ste eeuwse ruïne (en m’n hoofd ook). Maar ja, dat was door de recessie toch al in waarde verminderd . Onder invloed van m’n kinderen gaat de waardedaling bijna net zo snel als dat van een aandeel ING. Maar ook al loopt de dag nog zo fout, iedere avond sluiten we af met een gemeend: “weet dat ik altijd van jullie houd”.

Dat zeg ik: GAMMA!

M'n kleine guppie worstelt zich vanaf vandaag dagelijks op z'n fiets door het verkeer met een rugzak op z'n rug die eigenlijk door een sherpa gedragen zou moeten worden. Ik kan 'm amper tillen, dus laten we dit maar scharen onder gewichtig neveneffect van een tienjarige die op het middelbaar zit. Net zoals we Gamma vanaf nu associëren met het vak Grieks en niet meer met de bouwmarkt. Omdat het nog maar zo kort geleden lijkt dat de Gamma-folder tot zijn favoriete literatuur behoorde hieronder nog gauw een blogje uit de oude doos.  

"Mama?" "Jahaaa?" "Ga je met mij een boekje lezen?" "Ja, zo meteen. Als ik m’n thee op heb en de krant uit, ben jij aan de beurt." "Nee nu!" "Nee, zo meteen. Kijk maar op de klok. Als de grote wijzer beneden is, gaat mama met jou een boekje lezen." Verdachte stilte. Ik werp zelf een blik op de klok en zie nog net hoe Tim op het dressoir is geklommen om de grote wijzer eigenhandig naar de 6 te laveren. "Kijk mama, nu is de grote wijzer beneden en ga jij voorlezen hè." Ik geef me gewonnen. Het is alleen jammer dat Tim z’n literaire smaak niet helemaal overeenstemt met de mijne. Zijn favoriete verhaal gaat namelijk als volgt.

"Kijk, kijk een stofzuiger. En een boormasjien en een zaag. Een douche net als oma heeft en een kraan en nog een zaag. En een grote blauwe tractor, daar gaat Teun altijd op rijden. En voor de Wee (wc) om op te zitten en om schoon te maken en papier. En een kwast om te verven. Nee, niet een ander boekje pakken, ik wil deze."

"Zal ik je even Dikkie Dik voorlezen dan? Of Nijn?" "Nee, nee, Tim wil deze." 'Deze'is de reclamefolder van de Gamma. Dat zeg ik: Gamma!

Als je Tim vraagt zullen we iets leuks gaan doen, dan antwoordt hij: ja winkelen. Enerzijds ingegeven door zijn enigzins shopverslaafde moeder, maar nog veel meer door de onweerstaanbare aantrekkingskracht van liften, roltrappen en rolbanden. Hij kan uren gefascineerd kijken naar een lift die op en neer gaat. Deuren open, hé daar is de lift. Deuren dicht, hé de lift gaat omhoog. Uren kan hij ernaar turen: geobsedeerd als een autist met een dwangneurose.

'Zèllufff' (nee, mama houdt je echt niet vast) naar boven en beneden met de roltrap is natuurlijk superstoer. Op mijn waarschuwing dat hij niet onderaan de roltrap mag spelen luidt het antwoord: "van oma mag dat echt wel hoor en die is de baas. Jij bent niet de baas."
Het is in elk geval duidelijk, ik ken mijn plaats als moeder.  

Als ik Tim toevertrouw aan z’n grote nicht om samen naar de tv te kijken in de Appie terwijl ik m’n boodschappen haal, blijkt de vogel gevlogen als ik klaar ben met mijn ronde. Ik zie oma van kleur verschieten en nog net niet gaan hyperventileren. Zelf loop ik de kassa voorbij en werp instinctief een blik richting de rolband. En jawel hoor, een groene bodywarmer bestudeert op handen en knieën het knipperende pijltje onder aan de band. Nergens voor nodig die paniek. Ben je Tim kwijt zoek eerst bij roltrappen, rolbanden en liften.

Jullie begrijpen inmiddels wel wat voor Tim het ultieme dagje uit is. Chillen in de BCC (overigens is de Gamma een goed alternatief). Daar hebben ze klaphekjes, roltrappen en een lift (heeft de Gamma niet). Bovendien zijn daar stofzuigers, wasmachines, drogers, strijkijzers, föhns, koffiezetters, tandenborstels, scheerapparaten…. Who needs The KidsPlayground?! Eenmaal binnen krijg je hem met geen tien paarden meer naar buiten. Zelfs chanteren helpt niet. 

En nu maar hopen dat hij straks Euro Disney ook leuk vindt. 

Al of pas?

Is het al of is het pas?

Ik weet het namelijk niet. Het voelt als pas. Alsof je er nog steeds bent en ieder moment weer terug kan komen. Die zomervakantie die in mijn geheugen gegrift staat die voelt als gisteren. Die zomer die er voor zorgde dat geen zomervakantie meer wordt zoals hij bedoeld is. Die zomervakantie lijkt altijd pas de vorige te zijn. Niets is minder waar natuurlijk.
In drie jaar tijd gebeurt een hoop. Je kleinzoon -  jouw grote, kleine boef (dat weet ie nog steeds)  -  gaat vervroegd naar het middelbaar,  gymnasium; niet verrassend, maar ik had het graag met je gedeeld. Zoals ik je ook miste bij de eindmusical waarin hij de rol van z’n leven speelde en jij schitterde door afwezigheid. Net zoals bij die van Yasmine destijds, al was je toen nog in ons midden. Zijn eindboek en z’n belevenissen tijdens het afscheidskamp, z’n aanstaande introductieweek. Mijn klep zou niet stilstaan, zoals jij altijd zei, als ik het met je kon delen. Van wie zou Tess het hebben… Yasmine die haar examenjaar in gaat en jou nog steeds mist. Yasmine die op Tim en Tess past met haar vriendje. Avonden waarop ze m’n magnetronschaal laat smelten in de oven in een poging popcorn te maken. Ik zou je vertellen over de speurtocht die zij en Chàro begeleidden op Tess haar verjaardag. Als het op richtingsgevoel en het kennen van het alfabet aankomt delven de pubermeiden het onderspit. Die hebben natuurlijk belangrijker zalen aan hun hoofd dan opletten op school. Maar m’n oppasmeiden hebben wel lol samen in de auto en op de scooter. En dan Tessie die twerkend, youtubend en snapchatend door het leven huppelt, nog even onbevangen als altijd. Onze eigen puppy. Geen verrassing natuurlijk dat zij het sporten inruilt voor een cursus theater en dans aan theaterschool Rabarber. Je weet wel, die van die soapies, bij An om de hoek op de Vondel. An, bij wie ik pas geleden nog op de koffie was met dad. Nog altijd vol verhalen, geen spat veranderd. Het leven zonder jou gaat gewoon door. Eigenlijk mis je niks bijzonders. Je eerste Olympische Zomerspelen, Yuko die regelmatig een nachtje komt logeren, Tess die zelf op de fiets boodschappen doet. Je zou genoten hebben. Ach, er gebeurt een hoop in drie jaar, maar dat heet dus leven. En al dacht ik en denk ik dat stiekem nog steeds, dat ik niet zonder jou kan leven, blijkbaar kan ik dat toch; tenminste we doen het. Het lukt al drie jaar. Drie jaar waarin anderen jou achterna gingen. Bekenden, ouders van vrienden en vriendinnen, omi, Henk, Joke. Voor de naasten die zij achterlieten is het nog maar pas. Maar pas of al zegt niet zoveel. Het gemis blijft. Je leert ermee leven.

BIJZONDER GEWOON

Het  is officieel; het zit erop. Jij, mijn grote, kleine man verlaat de basisschool. Met een grote zwaai ben je door de directeur hoogstpersoonlijk de school uitgegooid. En dat was mooi. Het was mooi om te zien hoe je een bent met de rest. Ook al zou je ook in de aanstormende groep 8 nog steeds met grote voorsprong de jongste zijn. Sterker nog, in de nieuwe groep 7 zitten de meeste leeftijdsgenoten van je. Maar jij bent er duidelijk aan toe. Meer dan dat. 

Zoals je op de crèche stond te trappelen om alsjeblieft naar de grote school te mogen, zo kun je nu niet wachten tot je aan de slag mag op het gymnasium. Zojuist vroeg je vriendje uit groep 7 ”hoe voelt dat nou Tim, dat je klaar bent op school?” Jouw antwoord… “Dat weet ik pas over zeven weken. Nu is het nog gewoon zoals altijd.”

Maar man, wat ben je door je lagere schooltijd gevlogen. Voor jou inderdaad doodgewoon en zonder enig besef hoe bijzonder dat is. En dat doet goed. Maar wij weten wel beter. Want we hebben ons ook zorgen gemaakt over jouw welbevinden. Want hoe leg je aan een kind dat de tafels al kent uit, dat de andere kinderen eerst nog goed tot 20 moeten leren tellen? Hoe moesten we voorkomen dat lezen en schrijven in groep drie een grote teleurstelling zou worden omdat je het alfabet al van voor naar achter en weer terug kende, nog voordat je de basisschool in wandelde? Maar voor ons het allerbelangrijkste: hoe konden we jou een gewoon kind laten zijn net als ieder ander kind dat in school rondliep?

Vandaag weet ik: het is gelukt. Gelukt met hulp en samenwerking van allemaal Superjuffies op jouw 

Sint Maartensschool. Een kleuterjuf die zag hoe lastig jij het had om te ‘levellen’ met de klasgenootjes. Dezelfde juf die daardoor doorhad dat jij na 1 ½ jaar meteen door moest stromen naar groep 3 van de combiklassen. De juffen in groep 3/4 die zagen dat je je stierlijk zat te vervelen, maar je wel aanpaste zodat niemand – behalve jij - er last van had. Nou ja, wij thuis wel natuurlijk, maar dat was dan ons probleem. Maar alles bij elkaar reden om toch maar eens te onderzoeken ‘hoe’ anders je was ten opzichte van de rest. 

De resultaten zorgden voor een golf van verlichting. Wars van etiketjes plakken hadden we er nu toch een te pakken: hoogbegaafd  (en niet zo’n klein beetje ook). Onze eerste actie was weg met het labeltje. Ieder kind is bijzonder en daarmee basta! Maar hoe nu verder met ons kind? Meteen de handen ineengeslagen met het schoolteam. Handelingsplannen gemaakt, frequente gesprekken gevoerd, maar vooral communiceren met openheid van zaken en vertrouwen in elkaar. Met het belang van ons kind voorop zouden we hem samen op een fijne manier door zijn basisschooltijd loodsen. Compacten, verbreden, verdiepen, een interne en externe plusklas verschenen aan de horizon. Daarbovenop uiteindelijk samen met de juffen in groep 5/6  besloten jou deze klas in één schooljaar te laten doorlopen. 

En jij kleine man, jij groeide en bloeide helemaal op. Jij was op je plek in de groep waar je zat.

Je hoorde bij de groep onder je, je hoorde bij de groep boven je. Nergens viel je tussen wal en schip.

En dat je vorig jaar nog stellig de overtuiging had dat je geen rol zou gaan spelen in de eindmusical – tenzij je een boom of rots mocht zijn – daar had de juf uit groep 7/8 toch mooi geen boodschap aan. Gisteravond zag ik hoe je 13 scènes speelde, stuk voor stuk met tekst. En je stond er inderdaad als een hele sterke ‘rots’. Een stoere kerel die klaar is. Klaar met de basisschool en klaar voor het middelbaar. Gewoon een bijzonder gewoon kind.

Gek worden is niet vervelend

Laat, haast, telefoon gaat in tas. Laat maar, bel zo wel terug. Drukte, parkeerplaats zoeken, weer telefoon. Bezorgde schoolpleinmoeder aan de lijn. M'n kind staat nog op het plein terwijl zij ook al laat was. Of ik er al bijna ben. Ik zwaai even, joehoe, jazeker ik ben er hoor! Ben ze niet vergeten - al zou ik dat soms wel willen - (geintje, niet allemaal meteen jeugdzorg inlichten nu). 'Ze' omdat ik aanneem dat ook kind twee nog ergens op het plein zwerft. Ik hoor hem. "Waar blééf je nou. Ik moet sporten en m'n tas is kwijt." 
"Hoe bedoel je kwijt?" "Nou gewoon, hij hangt niet meer aan het haakje op de kapstok. Zeg sporten maar af, ik ga niet." "Jawel, je gaat wel." We gaan fijn even samen de school uitkammen. Actie zoek de gymtas. Tasseninspectie langs de kapstokken, kleedkamers en lekker graaien in de gevonden, ongewassen, voorwerpen mand. Missie gedeeltelijk geslaagd. Geen tas, geen schoenen. Wel shirt, wel broekje en sportschoenen aan; moet kunnen. Hup, de auto in. "Ik kom te laat en ik ga niet sporten als ik niet gegeten en gedronken heb." De verdere discussie zal ik jullie besparen. Snelle stop bij tankstation, keuze uit broodjes kaas, krentenbollen, Evergreens, melk, water. Keuze te over. De oogst; een witte Kitkat Chunky en een halve liter Fanta om 'm mee weg te spoelen. Afkopen schuldgevoel heet dat. Vorige week, zelfde dag, belde ik al met de directeur om te zeggen dat ik m'n kinderen echt nog kwam ophalen die dag. Sans gêne. 

Dus hop auto in en door naar de sporthal. Vanaf de achterbank klinkt op luide toon - kind twee voelt zich achtergesteld - een betoog over eerlijkheid en gelijke rechten. Ik hoor het geduldig aan. Althans, dat probeer ik. Lukt niet helemaal. Maar denken in oplossingen hebben we hoog in het vaandel staan. Bovendien, gelijke monniken, gelijke kappen. (George Orwell's Animal Farm hebben ze gelukkig nog niet gelezen.) Dus na de sporthal door naar de om de hoek gelegen buurtsuper om ook de snacktrek van kind twee te stillen. En ik geef het toe, ik was zelf ook wel in voor een 'stop de stress snack' moment. Ook in de super veel, heel veel keuze. Toch, precies dat wat dochter wilde ontbrak in het assortiment. Discussie alom, op luide toon. Stelletje ordinaire viswijven. Maar ook mijn toegeeflijkheid kent grenzen, dus er werd gekozen. Een Milka reep i.p.v. een 10 pack Kinderbueno.... De reep natuurlijk eerlijk gedeeld. Gedeelde snackpret is dubbele pret. Bij thuiskomst direct aan de slag met potten en pannen. Heb nog een dik half uur voordat ik de deur uit moet om sportkind weer op te halen. Manlief eet graag alvorens hij naar zijn 'sport' gaat. Gaat lukken. Thuiskind orakelt tegen me over een kettingbrief die bij de post zat voor haar, waar ze niks van begrijpt. Wat ze al helemaal niet begrijpt, is dat ik nu geen tijd heb om het haar uit te leggen. En passant roept ze nog iets over een verjaardagspartijtje morgenmiddag uit school waarvoor wij, ja WIJ vergeten zijn een cadeautje te kopen. Gisteren drie kwartier in de Bart Smit doorgebracht, maar toen wist ze nog niet wat waar ze het feestvarken mee kon verblijden. Maar daar is ze na wat denkwerk en een nachtje slapen wel uit. 

Ik stel voor dat ze meerijdt broer ophalen met een stop bij de Bart Smit. Nou dat was toch niet helemaal de bedoeling. Bij het kopen van een cadeaubon had ik toch zeker haar hulp niet nodig. Dat kan ik prima zelf. En zij is inmiddels groot genoeg om even alleen thuis te blijven, daar hoefde ik me geen zorgen over te maken. 

Op mijn uitroep dat ik gek wordt van haar en haar broer antwoordt ze: "Dat zeg je altijd; Maar je zegt niet dat je dat vervelend vindt.".  

Eind goed al goed. Nou ja bijna. Cadeaubon gehaald. Man op tijd gegeten. Kids in bed (wat iets anders is dan slapen). Nu alleen nog hopen dat zoonlief z'n sportschoenen worden gevonden. Iets met nieuw, duur en gekregen als kerstcadeau.    

OUD

Terwijl ik achter m'n laptop op zoek ben naar tickets voor de vakantie - vliegen vanaf Brussel, Düsseldorf of toch maar Amsterdam - komt het ineens binnen, letterlijk en figuurlijk. Aanslag op luchthaven Zaventem, incheckbalie American Airlines. Het komt zo binnen dat ik acuut stop met m'n zoektocht naar tickets. Ik wil angst niet laten regeren maar dit komt nu letterlijk m'n wereld binnen. Parijs was dichtbij, maar dit is het speelveld waarop ik me op dat moment begeef. Een soort verlamming maakt zich van mij meester en ik besluit bij mezelf de pauzeknop in te drukken. Het nieuws maakt dat de gewenste vakantie ineens een lading krijgt die niet bij een vakantie hoort. Ik moet ineens een kind dat al behept is met vliegangst gerust gaan stellen, terwijl ik haar veiligheid helemaal niet kan waarborgen. En terwijl ik dat doe put ik uit de dingen die m'n moeder me ooit influisterde.Terreur is namelijk van alle tijden. De geschiedenis herhaalt zich in ge-update versies. Ineens was ik zelf dat meisje van acht, bang voor een vliegtuigkaping of gijzeling. Treinkaping in De Punt, gijzeling van basisschool in Boven-Smilde, om nog maar te zwijgen over de bloedbaden aangericht door de ETA, RAF en IRA. Bovendien was het de PLO die - op paasmaandag in 1979 een, weliswaar een mislukte - aanslag pleegde op de luchthaven van Zaventem. Palestijnse terroristen hadden het in de vertrekhal gemunt op de passagiers van een vliegtuig van luchtvaartmaatschappij El Al. Dus het IS geteisem is weliswaar zeer gewelddadig, maar weinig origineel. Beter goed gepikt dan slecht zelf bedacht zullen we maar zeggen; Copy, paste, terreur 20.16. En daarom troost ik mijn dochter ook weinig origineel met de woorden van m'n moeder "De kans dat je dood gaat door een verkeersongeluk is veel groter." en "Als er wat gebeurd zijn we met het hele gezin en gaan we allemaal dood." De geschiedenis herhaalt zich, ik voel me ineens oud.

Twee dagen later. Uit een vergadering blik op m'n scherm: Johan Cruijff overleden. Damn, ook die komt binnen. Onverwacht was het niet. De diagnose longkanker heeft geen geheimen voor me. 2-0 voorstaan? Kan, maar nooit voor lang, je verliest altijd en het venijn zit 'm in de staart. Ook nu word ik ineens weer teruggeworpen in de tijd en zitten we thuis voor de buis. Zondagavond Studio Sport, bord op schoot. Of wedstrijden van het Nederlands elftal waarbij vriendjes van m'n broertje aanschoven op de bank om mee te kijken. Een broertje en vader met de zelfde fascinatie en adoratie voor Cruijff die mijn zoon nu voor Messi heeft. Alle aandacht voor Johan ten spijt; Hij heeft zijn eigen held die op het gras van Camp Nou speelt. En zo hoort het. De geschiedenis herhaalt zich. Ge-update versie. En wederom voel ik me oud.

Nog geen week later. Onder de kop 'Van wieg tot graf' in de krant, een human interest artikel over een 'bovenmeester met een visie'. Conservatief en gedisciplineerd, zo wordt de bovenmeester in kwestie aangeduid. Deze bovenmeester is Bert Duin. Het allereerste schoolhoofd van de Petrusschool. Mijn basisschool, mijn bovenmeester. Een man die mede aan de wieg heeft gestaan van mijn (maatschappelijke) vorming. Zo'n man voor wie je ontzag had maar die tegelijkertijd heel benaderbaar was. Mijnheer Duin, weliswaar schoolhoofd, maar ook gewoon meester. Je was niet bang voor 'm, maar haalde het niet in je hoofd om bij de man in ongenade te vallen. Aanzien heette dat. Ik zie het terug bij meester Henri, de huidige directeur van de basisschool van mijn kinderen. De geschiedenis herhaalt zich. Directeur Henri de Waard, gewoon meester Henri, heel benaderbaar, soms voor klas, altijd in voor een geintje, maar hij wordt met ontzag bekeken. Een standje van meester Henri, dat maakt indruk, daar zit je niet op te wachten. Het is niet zomaar een meester, hij is de directeur. En dat was Bert Duin ook. Met het lezen van het artikel over het ontvallen van mijnheer Duin is wederom een stuk van jeugd weggevaagd. Ik voel me oud. 

Zelfde week, een vriendinnetje van Tess te logeren. Ze gaan naar buiten met het waveboard. Het vriendinnetje geeft aan het echt niet te kunnen en Tess beaamt dat het inderdaad best moeilijk is. Ze voegt eraan toe dat ze het haar moeder ook geleerd heeft en dat die het ook een beetje kan. Ik hoor het gniffelend aan en voel me ineens een stuk minder oud.